ΘΑ ΑΝΑΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΞΑΡΣΗΣ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ Η1Ν1?

Σε περίπτωση που έχουμε έξαρση της γρίπης Η1Ν1 τι θα γίνει με τις μεγάλες συγκεντρώσεις των κομμάτων, ειδικά σε Αθήνα Θεσσαλονίκη?Οι υποψήφιοι βουλευτές θα χαιρετάνε και θα αγκαλιάζουν όποιον βρουν μπροστά τους?Αμα σε σχολείο που θα είναι και εκλογικό κέντρο εκδηλωθούν κρούσματα και κλείσει θα υπάρχουν έτοιμα αλλά εκλογικά κέντρα?Να δούμε πότε το αρμόδιο Υπουργείο θα βγάλει κάποια ανακοίνωση,μέχρι τότε δεν χρειάζεται να φιλάτε και όποιον δείτε μπροστά σας,εκτός και αν είναι ο Ψινάκης!!

ΤΟ 1991 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΓ.ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΞΑΝΑΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑ ΑΠΟ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ -ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΦΩΤΙΑΣ ΣΤΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΠΟ ΛΑΔΙ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ-IRAKLIO WEB RADIO

IRAKLIO WEB RADIO

ΣΤΙΣ 18:00 ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΕΚΠΟΜΠΗ.

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΣΑΣ .

Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΘΑ ΜΕΤΑΔΩΘΕΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΜΕ CAMERA

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ !!!
http://irakliowebradio2.blogspot.com/

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα…και τα σημεία των καιρών

Μέχρι σήμερα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που όλοι γνωρίζουμε, σύμφωνα με τη λίστα του Βατικανού (πέρυσι την άλλαξαν λίγο) είναι η Λαγνεία, η Λαιμαργία, η Απληστία-Τσιγγουνιά, η Οκνηρία, η Αλαζονεία, ο Θυμός και ο Φθόνος. Φυσικά η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών.

Τα παλιά χρόνια ήξερα ότι τα παιδιά παίζαμε με παιχνίδια όπως μονόπολη, φιδάκι, trivial κ.α. Σήμερα, η Visceral έφτιαξε ένα ακόμη παιχνίδι video, το Dante’s Inferno, στο οποίο αυτή τη φορά παρουσιάζεται η Λαιμαργία.

Η Λαιμαργία είναι ο τρίτος κύκλος της Κόλασης και όπως φαίνεται στο παιχνίδι περιέχει απίστευτα αρρωστημένα πράγματα. Και μόνο το ότι ο παίκτης πρέπει να αντιμετωπίζει εχθρούς που του επιτίθενται με… εμετό, τα λέει όλα!

Γιατί εμένα αυτή η κατάσταση μου δείχνει πως έχουμε ξεφύγει τελείως, αφού το μόνο που νοιάζει τους σημερινούς γονείς είναι να πάρουν ένα playstation στα παιδιά τους για να τους αφήσουν ήσυχους;;

Το Dante’s Inferno πλέον αποτελεί ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια του 2010.

Δείτε το παρακάτω video

και πείτε μου την γνώμη σας…

Αναρτήθηκε από matriga

Πάγκαλος ο Τσίπρας είναι κουτοπόνηρος επαρχιώτης που το παίζει ντίντης στα βόρεια προάστεια

http://eglimatikotita.blogspot.com/

Μία συνέντευξή με ειδικό "βάρος"



**Ο υποψήφιος στο υπόλοιπο Αττικής κρατά ανοικτό το μέτωπο με το ΚΚΕ, το οποίο χαρακτηρίζει «εχθρό της δημοκρατίας», ενώ σχολιάζοντας τη φράση του κ. Τσίπρα ότι «αν το ΠΑΣΟΚ μετακινηθεί αριστερότερα μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις διαλόγου», διατυπώνει αμφιβολίες για το αν ο κ. Τσίπρας εκφράζει το εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ. Και κάνει λόγο για «επαρχιώτικες κουτοπονηριές που προέρχονται από ντιντήδες των βορείων προαστίων».

* Ησασταν αισιόδοξος στις χαλεπές δημοσκοπικές μέρες του ΠΑΣΟΚ. Φαντάζομαι, σήμερα θα είστε στα κεραμίδια από ενθουσιασμό...

-Στα κεραμίδια δεν γίνεται να βγω λόγω βάρους. Αλλά πρέπει να σας ομολογήσω ότι ακόμη κι εγώ είχα κάποιες ελπίδες από τη διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ.

* Θα την πετύχετε την αυτοδυναμία;

-Εγώ την αυτοδυναμία δεν την έβλεπα και γι' αυτό είχα μπει σε περιπέτειες με τον χώρο μου όταν είχα διερευνήσει όλες τις δυνατότητες διακυβέρνησης της χώρας. Τώρα βλέπω αυτοδυναμία γιατί έχει διαμορφωθεί ρεύμα που δεν υπήρχε ούτε στις ευρωεκλογές. Το ρεύμα αυτό θέλει ισχυρή κυβέρνηση και ως μόνη λύση προβάλλει το ΠΑΣΟΚ.

* Ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι αν το ΠΑΣΟΚ μετακινηθεί αριστερότερα τότε μπορεί να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για διάλογο.

-Ακούστε, αριστερότερα πού; Να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες; Να καταγγείλουμε το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε; Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ; Αυτά λέει ο κ. Τσίπρας και μερικοί από τους εταίρους του στον ΣΥΡΙΖΑ λένε πολύ χειρότερα. Ο κ. Τσίπρας είναι ο τελευταίος που μπορεί να θέτει όρους και προϋποθέσεις. Εκ μέρους ποιου ομιλεί; Εκ μέρους του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ αμφιβάλλω. Ακούστε, εγώ τις επαρχιώτικες κουτοπονηριές, ακόμη κι αν προέρχονται από ντιντήδες των βορείων προαστίων, δεν τις αγαπώ. Να μιλήσουμε σταράτα. Χρόνια το λέω: να κάτσουμε με τον ΣΥΝ να δούμε σε τι συμφωνούμε και να τα καταγράψουμε. Να είναι ξεκάθαρες οι τοποθετήσεις και να βγούμε μ' αυτές στο λαό. Να πούμε εμείς ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι απαραίτητο και να πουν αυτοί ότι πρέπει να το καταγγείλουμε, δηλαδή να φύγουμε από το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή. Να δούμε τότε τι θα προκρίνουν οι πολίτες.

* Με τον ΣΥΡΙΖΑ δυστοκία, με το ΚΚΕ δεν το συζητάτε. Κοντολογίς, έχετε σοβαρό πρόβλημα συμμαχιών...

-Γιατί συζητάμε και δεν διαβάζουμε ποτέ σ' αυτή τη χώρα; Το ΚΚΕ στο καταστατικό του, στα πρώτα άρθρα, γράφει ότι είναι υπέρ της ενόπλου εξεγέρσεως, της ανατροπής του υπάρχοντος πολιτικού και κοινωνικού συστήματος και υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου. Είναι προφανές ότι ένα δημοκρατικό κόμμα, όπως είμαστε εμείς, ανέχεται την ύπαρξη ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ, γιατί έτσι πρέπει να κάνουν οι δημοκράτες, να ανέχονται την ύπαρξη και των εχθρών της δημοκρατίας. Το ΚΚΕ είναι εχθρός της δημοκρατίας και ουδεμία περίπτωση σύμπλευσης υπάρχει μαζί του.

* Αρα, χωρίς αυτοδυναμία πάμε πάλι σε εκλογές...

-Ας μην κάνουμε υποθέσεις εργασίας. Η λογική των πραγμάτων είναι ότι πρέπει να υπάρξει αυτοδυναμία, δηλαδή μια μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ΠΑΣΟΚ.

* Είπατε ότι ενδεχομένως ο Κ. Καραμανλής θα περάσει στην ιστορία ως ο Καραμανλής ο Μικρός κατ' αντιστοιχία με τις περιπτώσεις του Μεγάλου Ναπολέοντα και του Ναπολέοντα του Μικρού στη Γαλλία. Τον ίδιο κίνδυνο, πάντως, διατρέχει και ο Γιώργος Παπανδρέου...

-Μη βιάζεστε. Ο Παπανδρέου θα έχει την ευθύνη να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα της χώρας και θα τα αντιμετωπίσει, όπως έκανε όλη αυτή την περίοδο, κατά τρόπο υποδειγματικό, με προσφυγή στη μεγαλύτερη δυνατή συλλογικότητα. Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην αντίληψή του περί συλλογικότητας. Ουδέποτε στο ΠΑΣΟΚ, από τότε που δημιουργήθηκε, έχω ζήσει μια τέτοια εσωκομματική ζωή, όπου τηρούνται οι κανόνες, δικαιολογούνται οι πολιτικές κινήσεις και συζητούνται τα πάντα εξαντλητικά. Επί Ανδρέα Παπανδρέου δεν το είχαμε αυτό. Επί Κώστα Σημίτη υπήρχαν οι συνεδριάσεις, αλλά οι αποφάσεις, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ήταν προϊόν μιας κλειστής ομάδας συμβούλων, διαμορφωμένες εκ των προτέρων.

enet

Οι "ρατσιστές" κάτοικοι του Κέντρου της Αθήνας...

«Μην ανοίγετε απότομα την πόρτα. Φυσάει αέρας και μας παίρνει
τη σκόνη (ναρκωτικά)».
Η... υπόδειξη, όπως μας τη μεταφέρει
η Βάσω Νικολακοπούλου, κάτοικος πλατείας Κουμουνδούρου, είναι
ενδεικτική του τι μπορεί να ακούσει κανείς στα σκαλιά του σπιτιού
του εν έτει 2009 στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Ολα τα υπόλοιπα «τα έχει δει»... «Τα παιδιά, τώρα που τα σχολεία
είναι κλειστά, δεν μπορούν να παίξουν στην πλατεία γιατί είναι γεμάτη
σύριγγες και αίματα, αφού όλη την ώρα τοξικομανείς κάνουν χρήση,
μαλώνουν, χτυπάνε», λέει η κ. Νικολακοπούλου, πρόεδρος
του πολιτιστικού συλλόγου «Παναθήναια».
Ο σύλλογος είναι ένας από τους φορείς της Κίνησης Πολιτών για
τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου που κινητοποιήθηκαν ζητώντας
από αρμόδιους και συναρμόδιους να ασχοληθούν επιτέλους με
το πολυσύνθετο πρόβλημα εφαρμόζοντας συγκροτημένες πολιτικές
για τα ναρκωτικά, την εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό,
τους αστέγους.
Και τι έλαβαν ως απάντηση;
Υπαινιγμούς από τον δήμαρχο Ν. Κακλαμάνη για πολιτικούς
υποκινητές, ανθρώπους της νύχτας: «προΐσταται της κίνησης κάποιος
κύριος που έχει ένα μπαρ στη Μύκονο και ένα στην πλατεία Θεάτρου,
δεν με ενδιαφέρει να πω καν το όνομά του», «γνωστός αρχιτέκτων
πίσω από τον οποίο κρύπτεται πολιτικό στέλεχος όπως ο ίδιος δηλώνει,
εγώ δεν λέω το όνομα διότι δεν το ξέρω, ο οποιος ηγήθηκε της τεραστίας
και πολυπληθούς διαδήλωσης των 20 ατόμων με τα μπαλόνια
κάτω από το δημαρχείο».
Ο κ. Κακλαμάνης δεν δίστασε να υπονοήσει ότι οι κινήσεις των κατοίκων
έχουν και ρατσιστικά κίνητρα: «αφήσανε τώρα, τους μετανάστες
και πήγαν στους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά».
πηγή

Το περιστατικό που ανέφερε η κάτοικος της Κουμουνδούρου στην πόρτα
της με την "σκόνη" του χρήστη είναι ένα δείγμα της ανεξέλεγκτης
κατάστασης αλλά και του θράσους.
Τους παρακολουθώ όταν κάθονται στα σκαλάκια κάποιου κλειστού
μαγαζιού ή σπιτιού για να χτυπηθούν τις προφυλάξεις που παίρνουν
όχι για να μη τους δεί κανείς αλλά για να μη χάσουν ίχνος
από την σκόνη τους.
Οι καταστηματάρχες όταν πηγαίνουν να ανοίξουν τα μαγαζιά τους
περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει η "τελετή" να τους παρακαλέσουν
όχι να φύγουν αλλά να πάνε λίγο πιο πέρα.
Στη συνέχεια με χλωρίνη καθαρίζουν τα σκαλιά και το πεζοδρόμιο
από το αίμα αλλά και από ακαθαρσίες.
Αποφεύγουν να διαμαρτυρηθούν από φόβο.
Ο Κακλαμάνης είναι στον κόσμο του!
Ψάχνει για ρατσιστές!
Αθηναίος

ΕΛΛΑΔΑ: Η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης

Οι Έλληνες το ξέρουν; Αφυπνισθείτε επιτέλους Έλληνες!!

Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150! Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ. Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ.

Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού. Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX Gold του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο!!!.Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας "Επενδυτής" στις 23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ (Ίδρυμα Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών). Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους. Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου 16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων. Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά (1998) είναι 20.000 δολάρια το γραμμάριο !. O κοσμήτορας της πολυτεχνικής σχολής και πρόεδρος του τμήματος χημικών μηχανικών Βασίλειος Παπαγεωργίου, πραγματοποίησε διάλεξη με θέμα "Η Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα", η οποία είχε να κάνει με τα αποτελέσματα και της δικής του έρευνας 30 ετών. Εντυπωσιακό ήταν το ότι σε όλα τα σημεία η έρευνά αυτή συμφώνησε με τα αποτελέσματα παλαιοτέρας αντίστοιχης έρευνας της δεκαετίας του 1940 που τυχαία είχε φτάσει στα χέρια του. Ο εν λόγω καθηγητής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να μην έχει αυτή τη στιγμή ήδη στημένη βαριά βιομηχανία την στιγμή που διαθέτει όχι μόνον ΟΛΕΣ τις απαραίτητες πρώτες ύλες (στρατηγικά ορυκτά) και μάλιστα σε αφθονία, αλλά και για ορισμένα από αυτά, είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ παραγωγός χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και συγκεκριμένα:

Λιγνίτης: Ως ορυκτό για την παραγωγή ενέργειας από την καύση του με λιγοστή μόλυνση του περιβάλλοντος. Η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολύ λιγνίτη, που εάν τον εκμεταλλευόταν από νωρίς, θα είχε γλιτώσει πολλά δισεκατομμύρια από την εισαγωγή πετρελαίου.
Αλουμίνιο: Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, με χιλιάδες εφαρμογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Μαγγάνιο: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που περιέχει στο υπέδαφός της κοιτάσματα μαγγανίου. Τα κυριότερα κοιτάσματα έχουν εντοπισθεί στο νομό Δράμας.
Νικέλιο: Και για αυτό το στρατηγικό ορυκτό όπως ανέφερε ο κύριος Παπαγεωργίου, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Σμηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Μαγνήσιο: Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Χρωμίτης. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχει στο υπέδαφός της σημαντικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα χρωμίτη. Τα σημαντικότερα κοιτάσματα βρίσκονται στο Μπούρινο Κοζάνης και χρησιμοποιούνται κυρίως για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα.
Ουράνιο: Όπως ανέφερα ήδη, τα ουρανιούχα μεταλλεύματα έχουν εντοπισθεί στην Κεντρική Μακεδονία και στην Θράκη. Το τεύχος της 28ης Απριλίου 1999 της εφημερίδας "Αθηναϊκή" είχε ως τίτλο "Θησαυροφυλάκιο η Βόρεια Ελλάδα" και αναφερόταν σε αυτό ακριβώς το θέμα. Η Θράκη λοιπόν είναι ένας στρατηγικός κόμβος, διότι εκτός των πλουσίων κοιτασμάτων ουρανίου, χρυσού και πετρελαίου, επιπλέον από εκεί πρόκειται να περάσει στο μέλλον και ο αγωγός φυσικού αερίου και πετρελαίου "Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης" Αγωγός μεταφοράς καυσίμων από Κασπία προς τη δύση.
ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ: Υπάρχει άφθονο στο Αιγαίο. Στην ίδια διάλεξη για τα στρατηγικά ορυκτά του κυρίου Παπαγεωργίου έγινε εκτενής λόγος για τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Καμία κυβέρνηση δεν είχε μέχρι τώρα το θάρρος να παραδεχθεί την ύπαρξη πλουσιοτάτων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και ότι το παιχνίδι με την Τουρκία στην ουσία εκεί παίζεται. Υπάρχουν εδάφια του αρχαίου ιστορικού Ηροδότου που κάνει λόγο για την "εύφλεκτη πίσσα". Είναι ακόμη γεγονός γνωστό ότι οι Γερμανοί επί κατοχής είχαν ήδη χαρτογραφήσει όλη την Ελλάδα, αφού άμεσα τους ενδιέφεραν και τότε οι όποιες πηγές ενέργειας για την στρατιωτική τους μηχανή. Με την πτώση του Χίτλερ, οι σχετικοί χάρτες και πληροφορίες έφτασαν και στα χέρια των Αμερικανών της εποχής. Τα τελευταία χρόνια και με την βοήθεια ειδικών δορυφορικών φωτογραφήσεων είναι γεγονός ότι ήδη υπάρχουν ασφαλή στοιχεία για την ύπαρξη πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Ο πρώην πρεσβευτής της Αμερικής στην Ελλάδα Nicholas Burns σε ζωντανή εκπομπή στο κανάλι MEGA είχε κι αυτός επισήμως παραδεχθεί ότι υπάρχει όντως πετρέλαιο στο Αιγαίο και ότι αυτό ουσιαστικά δημιουργεί την ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Σύμφωνα με αποτελέσματα ερευνών που στηρίχτηκαν σε δορυφορικούς χάρτες είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο ότι: Τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν ανατολικά της νήσου Θάσου, στον Θερμαϊκό Κόλπο, στην περιοχή των Δωδεκανήσων και συγκεκριμένα στην περιοχή κοντά στα Ίμια, στην Ζάκυνθο και στην Φλώρινα. Επίσημη δήλωση του καθηγητή πυρηνικής φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κυρίου Παπαστεφάνου, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: "Από παλιά διέβλεπα ότι, όπως και στην υπόθεση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, έτσι και στην υπόθεση του ουρανίου, ίσως να μην δόθηκαν ποτέ στις ελληνικές κυβερνήσεις τα πλήρη αποτελέσματα των γεωλογικών ερευνών που έκαναν στην Δράμα και τη Θράκη οι Αμερικανοί ερευνητές..." Ένα εύλογο ερώτημα είναι το γιατί η Ελλάδα να έχει πετρέλαιο και σημαντικά ορυκτά σε τέτοιες ποσότητες. Σε αυτό απαντούν οι γεωλόγοι λέγοντας τα εξής. Όσον αφορά το πετρέλαιο είναι γνωστό στους γεωλόγους ότι ολόκληρο σχεδόν το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος ήταν κάποτε μία απέραντη πεδιάδα με πλούσια βλάστηση η οποία στην πορεία κατεποντίσθη για να δημιουργήσει μετά από χιλιάδες χρόνια το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος. Οι υδρογονάνθρακες των δασών έγιναν πετρέλαιο. Όσον αφορά τα σπάνια μέταλλα, εξηγείται εύκολα κι αυτό την στιγμή που ως γνωστόν καθώς η τεκτονική πλάκα της Αφρικής υποχωρεί κάτω από αυτήν της Ευρώπης, δημιουργεί μεταξύ άλλων και κατάλληλες προϋποθέσεις δημιουργίας τέτοιου είδους μεταλλευμάτων. Υπάρχουν βάσιμες υποψίες και για άλλα "περίεργα" και πανάκριβα συστατικά στο υπέδαφός μας, όπως το ΟΣΜΙΟ, ο κόκκινος υδράργυρο κ.ά. για τα οποία η έρευνα συνεχίζεται. Κλείνοντας το θέμα των πετρελαίων στο Αιγαίο, παραθέτω τον καταμερισμό των χώρων ευθύνης των πετρελαϊκών καρτέλ ανά την Ελλάδα, όπως έχουν συμφωνηθεί από το 1975:
α') Ανατολικά της Θάσου (OXYDENTAL, του τεξανού Α. Χάμμερ),
β') Κρητικό Πέλαγος, μεταξύ Κάσου και Κρήτης (CHEVRON, συμφερόντων Ροκφέλλερ),
γ') Κατάκωλλο Ζακύνθου (ESSO, επίσης του Ροκφέλλερ),

δ') Επανομή - Σιθωνία - Θερμαϊκός (αμερικανική TEXACO και αγγλοολλανδική SHELL).

Το ζήτημα είναι ανεξάντλητο και τα στοιχεία που παρέθεσα ενδεικτικά και προκύπτουν από επίσημες Κρατικές εκθέσεις και πορίσματα ερευνών, άρθρα έγκριτων εφημερίδων και διατριβές καθηγητών Πανεπιστημίου.
Το μέγα ερώτημα που προκύπτει βεβαίως είναι: Γιατί δεν γίνεται καμία προσπάθεια εκμετάλλευσης όλου αυτού του ορυκτού πλούτου που βρίσκεται στο υπέδαφος πολλών περιοχών της Ελλάδας; Η χώρα που ξόδεψε τόσα τρισεκατομμύρια για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων δεν δικαιολογείται πλέον να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι πόροι για την εκμετάλλευση αυτού του πλούτου.

Εστάλη από http://greeknation.blogspot.com

Σαν Σήμερα: 06/09/2009

1757: Γεννιέται ο Μαρκήσιος ντε Λαφαγιέτ, γάλλος ευγενής και επαναστάτης, που τάχθηκε με το πλευρό της γαλλικής επανάστασης και συμμετείχε στον πόλεμο της αμερικανικής ανεξαρτησίας.
1899: Η γαλακτοβιομηχανία «Carnation» κυκλοφορεί για πρώτη φορά παστεριωμένο γάλα σε συσκευασία μεταλλικού δοχείου.
1910: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μιλάει για πρώτη φορά στον ελληνικό λαό, σε συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος.
1955: Στην Κωνσταντινούπολη ξεσπά το πογκρόμ των τούρκων με αφορμή την προβοκάτσια στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη. Είναι η αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της Πόλης.
1959: Ο Ανδρέας Παπανδρέου επιστρέφει στην Ελλάδα.
1982: Το καινούργιο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας εγκαινιάζεται με τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες.
2002: Πεθαίνει, σε ηλικία 84 ετών, η ηθοποιός Ίλια Λυβικού.

Η Αντίπαρος στους Sunday Times (μεταφρασμένο)

Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο είναι εδώ.

Έρημες ακτές, ατέλειωτος ορίζοντας και ο κλασικός συνδυασμός χρωμάτων των ελληνικών νησιών: η tourist-friendly Αντίπαρος έχει τα πάντα – εκτός από τους τουρίστες. Ο Ρίτσαρντ Γουώτερς βλέπει κάτω από την επιφάνεια…

Καθώς το δικινητήριο αεροπλάνο άρχιζε την απότομη κάθοδο προς τον αεροδιάδρομο της Πάρου, το γαλάζιο της θάλασσας και τ’ ουρανού κυλούσε περιπαιχτικά… κι από τη γωνία του ματιού πρόλαβα να δω έναν κοντινό σχηματισμό: Αντίπαρος. Ένα γρήγορο πέρασμα από το αεροδρόμιο, ένα ελληνικό αστραπιαίο ταξί ως την πόλη και εμείς- εγώ μαζί με τη σύντροφο μου και τα παιδιά- σύντομα ιδρώναμε στο λιμάνι της Πούντας.

Ανυπομονούσαμε να βρεθούμε στην Αντίπαρο και από το μώλο της Πούντας το χαμηλό λιμανάκι έμοιαζε αρκετά κοντά να το κολυμπήσεις (τι απόλαυση θα ήταν, αλήθεια, να δροσίζεσαι στα νερά ύστερα από ένα μακρύ, κολλώδες ταξίδι από την Αγγλία). Οι αποσκευές όμως μας καθήλωναν, κι έτσι περιμέναμε για το φέρυ, που δουλεύει σαν το μετρονόμο όλη μέρα. Καθώς πλησιάζαμε μέσω της θάλασσας, το νησί έμοιαζε συνηθισμένο- αλλά μόλις πατήσαμε στην ξασπρισμένη προκυμαία, φωτογραφικά πλάνα, σαν από Kodak, άρχισαν να ξεπηδάνε από παντού: ηλιοκαμένοι ψαράδες να παλεύουν με τα μπερδεμένα δίχτυα τους, εκτυφλωτικά λευκές μπουγάδες, η μυρωδιά του φρέσκου καφέ από ένα «καφενείο», και μουσική από «μπουζούκι» να ξεχύνεται από τα ραδιοκύματα. Θα πίστευε κανείς πως όλα στήθηκαν από το τουριστικό συμβούλιο προς τέρψη των φωτογραφικών φακών των τουριστών.

Αυτό το μικροσκοπικό φυλάκιο είναι, για μένα, το τέλειο ελληνικό νησί: αρκετά μικρό για να γλιτώσει από την αχαλίνωτη ανάπτυξη των μεγαλύτερων και πιο γνωστών αδερφιών του (και γλίτωσε παρά τρίχα), αλλά επίσης εύκολα προσβάσιμο, τόσο που να νιώθεις απόμερα χωρίς να νιώθεις παγιδευμένος. Έπεσα πρώτη φορά τυχαία απάνω του καθώς έγραφα ένα βιβλίο, το “Cool Camping Europe”, πέρυσι το καλοκαίρι, οπότε και ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά μου ταξίδια: απόλυτη γαλήνη, αυτή η «σπλαχνική» ικανοποίηση που παίρνεις όταν δοκιμάζεις το μπέικον-σάντουιτς της μαμάς ένα σαββατιάτικο πρωινό. Οι ρυτίδες εγκατέλειψαν το πρόσωπό μου και οι ώμοι χαλαρώσανε. Επιστρέφοντας ένα χρόνο μετά, η ίδια αίσθηση με διαπέρασε καθώς περπατούσαμε για το δωμάτιο ενώ μας περικύκλωναν κάποιες χήνες.

Μόλις πριν από 30 χρόνια το κυκλαδονήσι αυτό ήταν κάτι σαν πόλη-φάντασμα, με το υποτυπώδες λιμάνι του να κοιτάει ζηλόφθονα απέναντι το ξακουστό αδέλφι του, την Πάρο, και να αναρωτιέται πότε θα φάει κι αυτό κομμάτι από την τουριστική πίτα. Οι ντόπιοι, προκειμένου να ταΐσουν τις φαμίλιες τους, δούλευαν το μισό χρόνιο σε μεγάλα εμπορικά καράβια ενώ οι γυναίκες τους πάλευαν να τα φέρουν βόλτα με τις μοναχικές τους ζωές.

Κάπου τότε, στη δεκαετία του ‘80, έφτασαν στο νησί και οι νεοχίππις από τη διπλανή Ίο, ελκόμενοι απ΄το διονυσιακό πνεύμα και τα οινοπνευματί νερά και φέρνοντας στο νησί sex, drugs και αυτοσχέδια μουσικά δρώμενα. Στη αρχή της χιλιετίας τους ακολούθησαν διεθνείς τραπεζίτες και Αθηναίοι χειρουργοί που έχτισαν εξελιγμένες εντυπωσιακές βίλλες με αχανείς πισίνες βγαλμένες απευθείας από πίνακες του Hockney.

Κάποιοι επισκέπτες αποκαλύπτουν ήρεμα πως έρχονται στο νησί εδώ και τρεις δεκαετίες. Και τώρα, xολιγουντιανά ονόματα, επίσης -κάποια μάλιστα έχουν κερδίσει και το αγαλματάκι – φτιάχνουν σπίτια εδώ, για να μην αναφερθεί και το όνομα μιας σουπερστάρ που ψιθυρίζεται πως αγόρασε έκταση. Οι Παριανοί ίσως χλευάζουν, μπορεί να σας παροτρύνουν να αγοράσετε κανένα σάντουιτς πριν περάσετε στην Αντίπαρο, καθώς εκεί «δεν υπάρχει μέρος για να φας». Η Αντίπαρος όμως έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού κι η Πάρος το ξέρει.

Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης είδαμε ανθρώπους να βάφουν με προσοχή τα κενά («γεράκια») ανάμεσα στις πέτρες του πεζοδρόμου και να μουρμουράνε ο ένας στον άλλο με πελώριες βούρτσες στα χέρια τους καθώς πασάλειβαν το στιλπνό λευκό. Σκεφτήκαμε πως έμοιαζε με έναν από τους άθλους του Ηρακλή καθώς τους βλέπαμε να κοπιάζουν στην Αγορά, το μακρύ πεζόδρομο που ελίσσεται μέσα στο χωριό. Εδώ μπορείς να στριμωχτείς σε σπιτικά παγωτατζίδικα (το καλύτερο, όπως ανακαλύψαμε, είναι της Vicky’s), μπαράκια, μαγαζιά ρουχισμού, κοσμηματοπώλες με χειροποίητα κοσμήματα, και παραδοσιακά ρούχα με δαντέλες. Υπάρχουν και μερικοί ψιλικατζήδες με κουβαδάκια και είδη θαλάσσης – αυτό είναι καλό, καθώς μόλις προσανατολιστείτε θα βρείτε πάνω από 20 έρημους κολπίσκους για εξερεύνηση, χωρίς να υπολογίσουμε τα έρημα νησιά του Δεσποτικού και του Αγ. Σπυρίδωνα.

Την πρώτη μέρα δεν κάναμε πολλά, περιπλανηθήκαμε στα πολύπλοκα σοκάκια της παλιάς πόλης και συναντήσαμε ένα παλιόφιλο, τον Θεολόγο, που γνωρίζει το νησί καλύτερα κι απ’ τους αετούς που μεγάλωνε όταν ήταν μικρός. Σε λίγες μόλις εβδομάδες ο πληθυσμός του νησιού θα αυξηθεί, με τους δρόμους του να προσελκύουν καλαίσθητους αστούς και Αθηναίους συγγενείς που ξεφαντώνουν. Αλλά προς το παρόν ήταν όλα ήσυχα στο «μέτωπο».

Το επόμενο πρωί είμαστε έτοιμοι για εξερεύνηση. Πρώτη στάση, γεύμα στην ψαροταβέρνα του Καπετάν Πιπίνου, περίπου 10χλμ νότια, στον Άγιο Γεώργιο. Κάτω από τον καυτό ουρανό υπήρχε μία σύνθεση καθαρά ελληνική: η γαλάζια ακτή, το τραπέζι μας γεμάτο μεζέδες από φρέσκο καλαμάρι, χωριάτικη σαλάτα, αθερίνα, κολοκυθάκια και ζουμερά κοκκινομώβ πλοκάμια από χταπόδι. Οι Γιαπωνέζοι έχουν βρει για αυτό ότι φέρνει καλή διάθεση, μια υδάτινη αποθήκη σεροτονίνης. Ίσως αυτό είναι το μυστικό της φιλόξενης διάθεσης των ντόπιων – καθώς και το γεγονός ότι πολλοί εδώ δεν θα έχουν ποτέ ξανά το λόγο να ανησυχήσουν για χρήματα, έχοντας μοσχοπουλήσει τη γη τους σε διεθνείς κτηματομεσίτες. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μοιραζόμαστε το χώρο με διεθνείς τραπεζίτες ή ψαράδες που απλά πέρασαν για ένα γρήγορο καφέ ή μια κουβέντα με τους συγγενείς. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο στην Αντίπαρο αυτά τα δύο άκρα φαίνονται να τα πηγαίνουν καλά.

Πήραμε μια βάρκα από την παραλία για το σιωπηλό νησί του Δεσποτικού. Σε απόσταση μικρότερη από ένα μίλι από την ταβέρνα του καπετάν Πιπίνου το μέρος είναι ακατοίκητο, εκτός από τα φαντάσματα της Νεολιθικής (4000πΧ) κοινότητας και κανένα περιστασιακό αρχαιολόγο. Κρυμμένοι θησαυροί βγαίνουν συνεχώς στο φως - αναθήματα αφημένα εδώ από τους προσκυνητές ανά τους αιώνες κατά το πέρασμα τους για το ιερό μαντείο της Δήλου. Πίσω στην Αντίπαρο, αντικρίσαμε το φερόμενο ως αρχαιότερο σπήλαιο σταλακτιτών στην Ελλάδα , σύντομο καταφύγιο κατά ον 4^ο αιώνα Μακεδόνων στρατηγών ύστερα από μία αποτυχημένη συνομωσία εναντίον του Μέγα Αλέξανδρου. Με αυτό μάλλον ολοκληρώθηκαν τα απαραίτητα αξιοθέατα της ημέρας, κι έτσι, τηρώντας την παράδοση, υποχρεωθήκαμε να περάσουμε το απόγευμα ρουφώντας παγωμένους καπουτσίνο στη Χώρα, πριν μια βραδινή βουτιά και μια τελευταία έκρηξη του Αιγαιοπελαγίτικου ήλιου.

Οι απόμακρες γωνιές της Αντιπάρου είναι πιο εύκολα προσβάσιμες με πλοίο και αυτό ακριβώς κάναμε την Τρίτη μέρα του ταξιδιού μας, με πραγματικά αλεξανδρινό πνεύμα, χάρη στη βοήθεια που προσέφερε η DIY-ναυτική επιχείρηση “Sail Away”. Οπλισμένοι με χάρτες του νησιού, σωσίβια και λίστα πού να μην πλεύσουμε, βρεθήκαμε σε ένα ανθεκτικό 5μετρο σκάφος. Αν υπάρξει πρόβλημα με το Ποσειδώνα, τις σειρήνες ή ρουφήχτρες, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καλέσεις το Χρήστο, τον ιδιοκτήτη, ο οποίος θα εμφανιστεί με το Zodiac του ανά πάσα στιγμή. Ο Οδυσσέας θα τα είχε καταφέρει με έναν τύπο σαν κι αυτόν.

Βγάλαμε το σκάφος στην ακτή, μετά το γιγαντιαίο κέδρο που σηματοδοτεί το Camping της Αντιπάρου, στη βόρεια πλευρά του νησιού, και με γοργό βήμα κατευθυνθήκαμε στις παραλίες. Κοντά στο λιβάδι με τις μαργαρίτες, πράσινο μετά τη βροχή, θα μπορούσε να ήταν η Κορνουάλη, αν εξαιρέσουμε την ζέστη. Στο βάθος, καθώς η λέμβος έσκιζε τα σκοτεινά νερά, μπορούσαμε να διακρίνουμε αμυδρά το νησί της Σερίφου, όπου κάποτε κατοικούσε η Μέδουσα, που είχε φίδια αντί για μαλλιά. Το μεγάλο πλεονέκτημα τού να ιστιοπλοείς μ’ αυτόν τον τρόπο είναι ότι είσαι ελεύθερος να βρεις τις καλύτερες παραλίες και να τις έχεις αποκλειστικά για τον εαυτό σου. Αν το να το κάνεις μόνος σου δεν σου ταιριάζει, υπάρχουν τρείς εναλλακτικές λύσεις στην πόλη, από έμπειρους καπετάνιους, οι οποίοι θα σε μεταφέρουν με παραδοσιακά ξύλινα σκάφη, ετοιμάζοντας ένα παραδοσιακό γεύμα barbeque καθώς εσύ κολυμπάς με την μάσκα σου ανάμεσα σε σκορπίνες και σμέρνες.

Δέσαμε απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα, ένα νησί που η Αιγαιοπελαγίτικη αντανάκλαση του απλωνόταν τόσο ζωντανή σαν το μωβ χρώμα του χταποδιού. Ένα μικρό ξωκλήσι στέκονταν στην κορυφή και χωθήκαμε μέσα. Ένα πεσμένο ασημένιο μικρό κηροπήγιο επάνω στην Αγία Τράπεζα σκεπασμένο από σκόνη, ένα ξεθωριασμένο πολύχρωμο γυάλινο παράθυρο... Τίποτα εκεί μέσα δεν φαινόταν να έχει αλλάξει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο λαός της Αντιπάρου ρίσκαρε τις ζωές του για τις συμμαχικές δυνάμεις. Επιστρέψαμε στην ακτή μέσω των μικρών υφάλων του Διπλού και του Κάβουρα, φαντασιώνοντας τους εαυτούς μας ως Αργοναύτες με αλατισμένα πρόσωπα και ανεμοδαρμένα μαλλιά.

Εκείνη η νύχτα είχε ακόμα περισσότερο καλαμάρι σε μια ταβέρνα πίσω από το δρόμο, όπου μάθαμε για μια ακόμη σημαντική μάχη που συνέβη αρκετά χρόνια πριν τον πόλεμο. Πίσω στον 15 αιώνα το νησί είχε βασανιστεί από το διαβόητο πειρατή Barbarossa. Με το ίδιο πάθος που η τοπική κοινωνία επιδεικνύει ακόμη και σήμερα, χτίσανε το απόρθητο τείχος που ήταν αρκετά ψηλό και παχύ για να προστατέψει τα σπίτια που βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Ο περίπατος μέσα από τη σκεπαστή καμάρα, που αποτελούσε κάποτε τη μοναδική είσοδο του χωριού, είναι μαγικός: ένα παρεκκλήσι φωτίζεται από κεριά καθώς όλοι περιφέρονται άσκοπα και ανταλλάσουν «καλησπέρα».

Την τελευταία μας μέρα, και πάλι με τον φίλο μας Θεολόγο, πήγαμε για πεζοπορία στην στρωμένη με φύκια παραλία στα Λιβάδια, στη δυτική πλευρά του νησιού, όπου αναζητήσαμε καύκαλα σουπιάς σε όρθια ξανθά βράχια και στριφτούς κέδρους. Ο Θεολόγος βρήκε ένα δείγμα(καύκαλο), κάρφωσε ένα ξύλο στο κέντρο του και το λευκό προσωπείο έλαμψε από ευχαρίστηση καθώς έπλεε ξεκινώντας τη δική του Οδύσσεια.

Την τελευταία μέρα, όλα ήταν μελαγχολικά καθώς περιφερόμασταν λίγο πριν επιβιβαστούμε στο φέρυ. Αλλά η Αντίπαρος είχε να δώσει λίγο ακόμη από τη δική της παράσταση: μια ριπή από το καλοκαιρινό «μελτέμι» ανακάτωσε τα μαλλιά των αντρών που στέκονταν στις πόρτες των σπιτιών τους. Οι σχισμές (γεράκια) είχαν ήδη βαφτεί στην Αγορά και οι ψαράδες κρατώντας τα -Lucky Strike- τσιγάρα τους χαλάρωναν στην προκυμαία. Αυτό επισύναψε τι ακριβώς φέρνει τον κόσμο ξανά στο νησί: μια ήρεμη ευφορία που ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί. Ευτυχώς, δεν θα αλλάξει τα επόμενα χρόνια και έτσι θα μπορέσω να την γνωρίσω καλά.

επεξεργασία: antiparos-blog, ibislabs και φίλοι