Έως στο Ουζμπεκιστάν γελούν με τα χάλια που παρουσιάζουν τα ελληνικά ΑΕΙ

Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε;

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

(Αναδημοσίευση από το www.andrianopoulos.gr)

Ξεκαρδίστηκαν στα γέλια οι εκπρόσωποι από την Ρωσία κι από κάποιες ώρες της Κεντρικής Ασίας όταν τους εξήγησα τον τρόπο που λειτουργούν τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Στο Ουζμπεκιστάν που βρέθηκα σαν παρατηρητής στις βουλευτικές εκλογές ανταλλάσαμε απόψεις με πολλούς άλλους προσκεκλημένους για ζητήματα που αφορούσαν τις χώρες μας. Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να προκαλέσει τόση ευθυμία όσο η περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Ολες οι χώρες παίρνουν πολύ στα σοβαρά την Παιδεία γενικά και ιδιαίτερα την Ανώτατη. Γι αυτό και όλοι παραξενεύονται με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Κανένας λαός, ανεξάρτητα από το οικονομικό και το κοινωνικό του επίπεδό του, δεν θα μπορούσε να ανεχθεί αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια δεν αποτελεί μια απλή εκσυγχρονιστική καθυστέρηση. Αφορά στην εκπαίδευση της αυριανής εθνικής ηγεσίας. Αναφέρεται σε αυτό το ίδιο το μέλλον του λαού μας. Και η εγκατάλειψή του συνιστά έγκλημα. Πολύ σοβαρότερο από την όποια υποχωρητικότητα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Πολύ πιο κρίσιμο από τα χάλια της οικονομίας. Σε όλους τους τομείς, λάθη διορθώνονται. Αν όμως μεγαλώσουν γενιές ολόκληρες εθισμένες στο χάος, την προχειρότητα και την αμάθεια δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Η πορεία στο βάραθρο αποτελεί μονόδρομο.

Γιατί γελούσαν οι συνομιλητές μου; Γιατί δεν πίστευαν πως στις εκλογές των πρυτανικών αρχών των ελληνικών πανεπιστημίων μετέχουν κι οι φοιτητές. Και πως η φωνή τους έχει βαρύνουσα σημασία στην διοίκηση (και στην εκλογή καθηγητών) των ανωτάτων σχολών. «Μου θυμίζει» σχολίασε κάποιος «το αεροπλάνο που ο τρόπος πτήσης αποφασίζεται σε ψηφοφορία ανάμεσα σε επιβάτες, αεροσυνοδούς και πιλότους». «Και το νοσοκομείο» συμπλήρωσε άλλος, «που το είδος της θεραπείας προκύπτει από την πλειοψηφούσα άποψη κατόπιν ερωτήματος που τίθεται σε ασθενείς, νοσοκόμες και γιατρούς»!

Δεν μπορεί να υπάρξει Παιδεία δίχως σεβασμό της αυθεντίας. Του δάσκαλου ή της ακαδημαϊκής ιεραρχίας. Στο Ουζμπεκιστάν λ.χ., που προέρχεται από τα σπλάχνα της σοβιετικής λαϊκής πολιτικής μηχανής, τους πρυτάνεις των μεγάλων πανεπιστημίων τους επιλέγει προσωπικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Περισσός φαντάζομαι θα ενέκρινε, φτάνει να ήταν εκείνος που θα έκανε την τελική επιλογή…

Αλλά και το άσυλο συνιστά παγκοσμίως διασκεδαστική ιδιορρυθμία. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που μια χούφτα αλήτες βρίσκουν στα πανεπιστήμια κρησφύγετο για κάθε είδους παρανομία. Από διακίνηση ναρκωτικών μέχρι βιαιότητες κατά καθηγητών και απλών φοιτητών. Με ανοχή της κοινωνίας. Για να μην θιγεί δήθεν η «δημοκρατικότητα». Όπως σε τόσα άλλα πράγματα, όλοι γνωρίζουν την θεραπεία. Ουδείς όμως τολμά να την κάνει πράξη.

Καταργείστε αυτούς τους αναχρονισμούς. Δεν μπορούμε να βουλιάξουμε κι’ άλλο!