"Φίλοι μου δυστυχώς όπως τα λέτε είναι. Η απελπισία σκοτώνει και σακατεύει ζωές με πολλούς τρόπους.
Στην Ελλάδα του 2010 ζούμε πρωτόγνωρα σκηνικά. Οι αυτοκτονίες εξαιτίας χρεών έχουν απογειωθεί και τα χειρότερα πολύ φοβάμαι πως έρχονται.
Είμαστε μόνοι. Μόνοι. Απέναντι σε ένα αδηφάγο πολιτικό σύστημα που δε δίνει δεκάρα για τίποτα άλλο παρά μόνο για ψήφους. Απέναντι σε ένα αδηφάγο κράτος το οποίο αντιμετωπίζει τον καθένα μας ως μια στατιστική.
Ας είμαστε ρεαλιστές επιτέλους. Το κράτος (οι κυβερνήσεις δηλαδή) πρώτα απ'όλα φροντίζει την πάρτη του. Όλοι εμείς ερχόμαστε πάντα δεύτεροι.
Οι κυβερνώντες και η φαμίλια τους (πολυεθνικές ετερίες, τράπεζες, κομματόσκυλα, βολεμένοι, διαπλεκόμενοι, ρουσφετολάγνοι, κλπ) μας βλέπουν μόνο ως: 1) ψηφοφόρους 2) καταναλωτές. Και αυτό είναι όλο. Οι...
ζωές όλων μας δεν έχουν καμία αξία για αυτούς πέρα απο τις δυο περιπτώσεις που προανέφερα.
Είμαστε μόνοι. Πάρτε το χαμπάρι. Δεν υπάρχει και κατα τη γνώμη μου δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει κανένα κόμμα που θα κάνει τη διαφορά.
Είμαστε μόνοι απέναντι σε αυτούς που ελέγχουν τα πάντα.
Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα το διαίρειν και βασίλευε έπιασε τόπο απο πολύ νωρίς. Μας χωρίσανε σε δεξιούς, αριστερούς, αναρχικούς, φασίστες κλπ κλπ και μας έβαλαν να τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Κι εμείς τους κάνουμε το χατίρι μέχρι σήμερα και βαδίζουμε στο δρόμο που μας χάραξαν.
Και απορώ. Θα ξυπνήσουμε ποτέ?
ΥΓ. Το χειρότερο είναι πως φοβάμαι ότι ξέρω την απάντηση.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου