Στο σπίτι και στο σχολείο, γονείς και δάσκαλοι, μας λένε πάντα τι πρέπει να σκεπτόμαστε, αλλά ποτέ δεν μας διδάσκουν πως να σκεπτόμαστε.
Το να ξέρουμε τι να σκεπτόμαστε, είναι πολύ εύκολο. Οι γονείς μας, οι δάσκαλοι, οι κηδεμόνες, οι συγγραφείς βιβλίων κλπ., όλοι και ο κάθε ένας χωριστά, είναι δικτάτορες με τον τρόπο τους, Κάθε ένας θέλει να σκεπτόμαστε σύμφωνα με τις διδαχές του, τις απαιτήσεις του, τις θεωρίες του, τις προδικάσεις του κλπ.
Οι δικτάτορες του νου αφθονούν σαν τα ζιζάνια. Υπάρχει παντού μια διεστραμμένη τάση να σκλαβώνουν τον νου του άλλου, να τον φυλακίζουν, να τον αναγκάζουν να ζει ανάμεσα σε καθορισμένους κανόνες, προδικάσεις, σχολεία κλπ.
Οι χιλιάδες και τα εκατομμύρια δικτάτορες, δεν θέλησαν ποτέ να σεβαστούν την διανοητική ελευθερία κανενός ατόμου. Αν κάποιος δεν σκέπτεται σαν κι αυτούς, χαρακτηρίζεται διεστραμμένος, αποστάτης, αμαθής. Όλος ο κόσμος θέλει να υποδουλώνει τους άλλους, όλοι θέλουν να τσακίζουν την διανοητική ελευθερία των άλλων. Κανένας δεν θέλει να σέβεται την ελευθερία σκέψης του άλλου. Ο καθένας αυτοθεωρείται συνετός, σοφός, θαυμάσιος και αποφασίζει, εντελώς φυσιολογικά, οι άλλοι να είναι σαν αυτόν, να σκέπτονται όπως αυτός, να τον λαμβάνουν σαν υπόδειγμα.
Γίνεται μεγάλη κατάχρηση του διανοητικού. Παρατηρήστε τους εμπόρους και την προπαγάνδα τους, μέσω των εφημερίδων, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης κλπ.
Η εμπορική προπαγάνδα γίνεται με τρόπο δικτατορικό. Αγοράστε τώρα! Αμέσως! Μη περιμένετε το αύριο! Κάντε το τώρα! κλπ. Το μόνο πράγμα που λείπει να μας πουν είναι ότι αν δεν υπακούσετε, θα σας φυλακίσουμε ή θα σας σκοτώσουμε!
Ο πατέρας θέλει να επιβάλλει με τη βία, τις ιδέες του στο γιο του, και ο δάσκαλος στο σχολείο επιπλήττει, τιμωρεί και βάζει κακούς βαθμούς αν το αγόρι ή το κορίτσι, δεν δέχονται τις δικτατορικές του ιδέες.
Η μισή ανθρωπότητα θέλει να υποδουλώνει το νου της άλλης μισής. Αυτή η τάση να βασανίζουμε το νου των άλλων, φαίνεται σαφέστατα όταν μελετάμε την "μαύρη σελίδα της μαύρης Ιστορίας". Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα παντού ματωμένες δικτατορίες που επιβάλλονται σκλαβώνοντας λαούς. Οι αιματοβαμμένες δικτατορίες που υπαγορεύουν στους ανθρώπους τι πρέπει να σκέπτονται. Αλίμονο, σ' αυτόν που προσπαθεί να σκέπτεται ελεύθερα, θα γεράσει αναμφισβήτητα σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στη Σιβηρία, στη φυλακή, σε καταναγκαστικά έργα, στην αγχόνη, στο εκτελεστικό απόσπασμα, στην εξορία κλπ.
Ούτε οι καθηγητές, ούτε οι γονείς, ούτε τα βιβλία θέλουν να διδάσκουν πως να σκεπτόμαστε.
Αυτό που αρέσει στους ανθρώπους είναι να επιβάλλουν στους άλλους να σκέπτονται όπως αυτοί, πιστεύουν πως οφείλει να σκέπτεται κάποιος, και είναι ξεκάθαρο ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο καθένας είναι ένας δικτάτορας με τον τρόπο του, ο καθένας πιστεύει πως έχει την τελευταία λέξη, ο καθένας θεωρεί τελικά πως όλοι οι άλλοι πρέπει να σκέπτονται όπως αυτός, επειδή αυτός είναι ο καλύτερος, ο τέλειος.
Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι διευθυντές, επιπλήττουν ασταμάτητα τους κατώτερους τους. Είναι τρομακτική και φοβερή αυτή η τάση της ανθρωπότητας να χάνει τον σεβασμό των άλλων, να βιάζει το διανοητικό του άλλου, να φυλακίζει, να υποδουλώνει, vα αλυσοδένει τη σκέψη των άλλων.
Ο σύζυγος θέλει να βάλει στο κεφάλι της συζύγου του τη διδασκαλία του, τις ιδέες του, βίαια αν το θέλει, και η σύζυγος θέλει να κάνει το ίδιο. Συμβαίνει συχνά μεταξύ συζύγων να χωρίζουν επειδή διαφωνούν στις ιδέες. Οι σύζυγοι δεν θέλουν να καταλάβουν την ανάγκη να σέβονται την διανοητική ελευθερία του άλλου. Κάθε ένας από τους δύο είναι άξιος σεβασμού. Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να σκέπτεται όπως θέλει, να έχει τη δική του θρησκεία, να ανήκει στο πολιτικό κόμμα της εκλογής του.
Στο σχολείο, αναγκάζουν τους μαθητές να σκέπτονται αυτά ή εκείνα τα πράγματα, να έχουν αυτές τις ιδέες, χρησιμοποιώντας βία γι' αυτό, αλλά δεν τους διδάσκουν να χειρίζονται τα νου. Ο νους των παιδιών είναι τρυφερός, εύκαμπτος, ελαστικός, ενώ αυτός των ηλικιωμένων είναι ακίνητος, σκληρός σαν τον άργιλο στο καλούπι, δεν αλλάζει πια, δεν μπορεί ν' αλλάξει. Ο νους των παιδιών και των νέων ανθρώπων είναι γι' αυτόν τον λόγο ικανός για πολλές αλλαγές, μπορεί να αλλάξει.
Πρέπει να διδάσκουν στα παιδιά και τους νέους πως να σκέπτονται. Στους ηλικιωμένους είναι πολύ δύσκολο να διδάξουν πως να σκέπτονται διότι αυτοί είναι και θα μείνουν έτσι όπως είναι μέχρι, να πεθάνουν. Είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί στη ζωή κάποιος ηλικιωμένος που να ενδιαφέρεται ν' αλλάξει ριζικά.
Ο νους των ανθρώπων είναι καλουπωμένος από την παιδική τους ηλικία. Είναι αυτό ακριβώς που γονείς και δάσκαλοι προτιμούν και θέλουν. Τους αρέσει να διαμορφώνουν το νου των παιδιών και των νέων. Ένας καλουπωμένος νους, είναι πραγματικά ένας νους κατασκευασμένος, ένας νους υποδουλωμένος.
Είναι απαραίτητο, οι δάσκαλοι να σπάσουν τα δεσμά του νου. Επείγει για τους δασκάλους να ξέρουν να διευθύνουν το νου των παιδιών προς την πραγματική ελευθερία, για να μην αφήνονται να τους υποδουλώνουν πια. Είναι σημαντικό, οι δάσκαλοι να διδάσκουν στους μαθητές τους πως πρέπει να σκέπτονται.
Οι καθηγητές οφείλουν να καταλάβουν την αναγκαιότητα να διδάσκουν τους μαθητές τους το δρόμο της ανάλυσης, του διαλογισμού, και της κατανόησης.
Ένα άτομο με κατανόηση, δεν δέχεται ποτέ κάτι με τρόπο δογματικό. Είναι αναντίρρητο ότι πρώτα θα ερευνήσει, θα εξετάσει, θα καταλάβει και μετά θα δεχθεί. Με άλλα λόγια θα πούμε ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη να δεχόμαστε, αλλά μάλλον να εξετάζουμε, να αναλύουμε, να διαλογιζόμαστε και να κατανοούμε. Όταν η κατανόηση είναι πλήρης, η αποδοχή δεν είναι αναγκαία.
Σε τίποτα δεν εξυπηρετεί να γεμίζουμε το κεφάλι με διανοητικές πληροφορίες, αν βγαίνοντας από το σχολείο δεν ξέρουμε να σκεπτόμαστε και συνεχίζουμε σαν ζωντανά αυτόματα, σαν μηχανές να επαναλαμβάνουμε την ίδια ρουτίνα με αυτήν των γονιών μας, των παππούδων μας και των προπαππούδων μας.
Καθημερινά επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα, ζούμε μια ζωή μηχανική, από το σπίτι στο γραφείο, από το γραφείο στο σπίτι, παντρευόμαστε για να μετατραπούμε σε μηχανές που κάνουν παιδιά. Αυτό, δεν σημαίνει να ζεις, κι αν είναι αυτό για το οποίο σπουδάζουμε, αν είναι αυτό για το οποίο πηγαίνουμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο ή το πανεπιστήμιο για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, θα ήταν καλύτερο να μη σπουδάζουμε.
Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ένας άνθρωπος πολύ ιδιόρρυθμος. Οι προτεστάντες πάστορες, έμειναν καθισμένοι στην πόρτα του ώρες ολόκληρες προσπαθώντας να τον προσηλυτίσουν στον χριστιανισμό και ιδιαίτερα στον προτεσταντισμό. Ο Γκάντι δεν δέχτηκε τη διδασκαλία των παστόρων, αλλά ούτε την απέρριψε, απλά την καταλάβαινε και τη σεβόταν.
Ο Μαχάτμα έλεγε συχνά: "Είμαι βραχμάνος, ισδραϊλίτης, χριστιανός, μωαμεθανός" κλπ. Ο Μαχάτμα καταλάβαινε ότι όλες οι θρησκείες είναι απαραίτητες, γιατί όλες είναι οχήματα που μεταφέρουν τις ίδιες αιώνιες αξίες.
Το να δέχεται ή να απορρίπτει κανείς μια διδασκαλία ή μια οποιαδήποτε αντίληψη, φανερώνει έλλειψη διανοητικής ωριμότητας. Όταν απορρίπτουμε ή δεχόμαστε κάτι, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει. Όπου υπάρχει κατανόηση, η αποδοχή ή η απόρριψη αποδεικνύονται περιττές.
Ο νους που πιστεύει, ο νους που δεν πιστεύει, ο νους που αμφιβάλλει, είναι ένας νους που αγνοεί.
Το μονοπάτι της Σοφίας δεν συνίσταται στο να πιστεύεις ή να μη πιστεύεις ή να αμφιβάλλεις. Το μονοπάτι της Σοφίας συνίσταται στο να ερευνάς, να αναλύεις, να διαλογίζεσαι και να πειραματίζεσαι.
Η Αλήθεια είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή. Η Αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει κανείς και πολύ περισσότερο με τον σκεπτικισμό.
Οι δάσκαλοι οφείλουν σε τελευταία ανάλυση να προσανατολίσουν τις προσπάθειες τους προς ένα και μόνο σκοπό: να κατευθύνουν τους μαθητές τους στον πειραματισμό του Πραγματικού του Αληθινού.
Επείγει, οι δάσκαλοι να εγκαταλείψουν αυτήν την απαρχαιωμένη και επιζήμια τάση να προσπαθούν να καλουπώσουν τον εύπλαστο και ελαστικό νου των παιδιών.
Είναι παράλογο που άτομα ενήλικα, γεμάτα προλήψεις, πάθη, άχρηστες προκαταλήψεις, βιάζουν έτσι τον νου των παιδιών και των εφήβων, προσπαθώντας να διαμορφώσουν αυτόν τον νου, σύμφωνα με τις ταγές, φαύλες, παρηκμασμένες ιδέες τους.
Θα ήταν καλύτερο να σέβονται τη διανοητική ελευθερία των μαθητών, να σέβονται τη διανοητική οξύτητα, τον δημιουργικό αυθορμητισμό τους.
Οι δάσκαλοι δεν έχουν το δικαίωμα να δεσμεύουν τον νου των σπουδαστών. Το βασικό, δεν είναι να διδάσκουν τον νου τι πρέπει να σκέπτεται, αλλά να του διδάσκουν με τρόπο σαφή, πως να σκέπτεται.
Ο νους είναι το όργανο της γνώσης και είναι αναγκαίο οι δάσκαλοι να διδάσκουν στους μαθητές τους την σοφή χρήση αυτού του οργάνου.
- Τι να σκεπτόμαστε, πως να σκεπτόμαστε, από το βιβλίο
"Βασική Εκπαίδευση" του
Σαμαέλ Αούν Βεόρ (Samael Aun Weor) 
Αναρτήσεις
