Επάγγελμα..."μετανάστης"....

Στον δρόμο όπου περπατώ σχεδόν καθημερινά, κάτω από το σπίτι μου, βλέπω ταμπέλες στις πόρτες των μαγαζιών. Κάτω από τα ελληνικά, υπάρχουν μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες. Η μία ταμπέλα γράφει «επιδιορθώσεις ρούχων» στα ρώσικα». Η άλλη, λίγο πιο πέρα, γράφει το ίδιο πράγμα αλλά σε περισσότερες γλώσσες, βουλγαρικά, ρώσικα, μια άλλη γλώσσα που δεν ξέρω τι είναι και αλβανικά. Σταματώ στο μαγαζί με τις πολλές γλώσσες. Τους λέω ότι η αλβανική λέξη είναι γραμμένη λάθος. Στο P λείπει το ένα πόδι. Ναι, το ξέρουμε μου απαντούν, μας το έχουν πει και άλλοι πελάτες, θα το διορθώσουμε Το πρώτο μαγαζί ανήκει σε μια μετανάστρια της πρώτης γενιάς από την Ρωσία. Το άλλο σε ένα μετανάστη της πρώτης γενιάς από την Συρία. «Τις κάναμε πολύγλωσσες τις ταμπέλες για να προσελκύσουμε περισσότερους πελάτες» μου λέει. Εγώ και αυτός ήρθαμε εδώ με διαφορετικά καράβια. Οι μητρικές μας γλώσσες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, οι εμπειρίες που κουβαλά ο καθένας από μας τόσο διαφορετικές. Σήμερα, επικοινωνούμε στην ίδια γλώσσα, στα ελληνικά. Υπάρχουμε και συνυπάρχουμε στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, στην Αθήνα, με τα καταλυμένα πεζοδρόμια από τα μηχανάκια, με το λίγο πράσινο, με τον υπέροχο ουρανό, με τις πολύγλωσσες ταμπέλες. Εγώ και αυτός είμαστε τώρα επιβάτες στο ίδιο καράβι. Είμαστε οι «νέοι μέτοικοι» της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των μετοίκων…
***
Κάποτε, οι πολυκατοικία όπου μένω κατασκευάστηκε για να στεγάσει «παλαιούς μετοίκους», που έρχονταν από την ελληνική επαρχία. Ένας από αυτούς, που μένει στην δίπλα πολυκατοικία, ο κύριος Νίκος, μου είχε περιγράψει μια φορά πως όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε την ντοπολαλιά του χωριού. Τόσο στιγματισμένος και ξένος ένιωθε που όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι του κλεινόταν στην κουζίνα – δεν είχε δικό του δωμάτιο - και έκλαιγε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να απαλλαγεί από την «γλώσσα του χωριού», για να μην διαφέρει, να μη νιώσει ξένος. Μου έλεγε, επίσης, ο κύριος Νίκος πως πρέπει να κατανοήσω τους Έλληνες, ότι χρειάζονται ακόμα λίγο χρόνο για να συνηθίσουν με την παρουσία των μεταναστών. Εγώ, μου έλεγε, ήμουν έφηβος όταν είδα τον πρώτο μαύρο στην Αθήνα. «Με εντυπωσίασε τόσο πολύ που τον πήρα στο κατόπιν. Ήταν ένα σπάνιο θέαμα για μένα» συνέχισε. Δεν είχε δει ποτέ του μαύρο παρά στις ταινίες. Τώρα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών, πολλά από αυτά από μαύρους γονείς, γεννιούνται στα μαιευτήρια της Ελλάδας…πηγή

Σχόλιο:

O Gazmend Kaplani είναι Αλβανός πολλά χρόνια στην Ελλάδα.Έχει σπουδάσει
εδώ και είναι δημοσιογράφος.Δεν γνωρίζω αν εργάζεται στα "ΝΕΑ" ακόμα
και στην Κρατική Τηλεόραση.Εκπροσωπεί το Στέκι Πολιτισμού Αλβανών Μεταναστών.Επίσημο επάγγελμα "μετανάστης".
Μπορεί κάποιος από τα κείμενά του να καταλάβει την προπαγάνδα
ενός μετανάστη που προσπαθεί με όπλο την πένα του και σίγουρα τον
λόγο του όταν απευθύνεται σε συμπατριώτες του εναντίον της Χώρας που τον
φιλοξενεί κι αυτόν και χιλιάδες άλλους.Έχει αλώσει την Ελλάδα και έχει αφομοιώσει
όλους τους Έλληνες με τους μετανάστες.Τους έχει καταπιεί.Συγκρίνει τους Έλληνες της επαρχίας που ήρθαν στην Αθήνα από τα Ελληνική περιφέρεια με τον εαυτό του και τους δικούς του που ήρθαν απρόσκλητοι από την Χώρα του και από αλλού προκαλώντας το αδιαχώρητο στις φυλακές από σωρεία παρανόμων πράξεων.
Το παίζει ο μορφωμένος-αρχηγός καθοδηγητής των αδυνάτων μεταναστών.
Παντού οι νοικοκυραίοι μετανάστες και κάπου-κάπου ο κυρ-Νίκος ο βλάχος
ο Έλληνας.
Αλβανοί οι νέοι "μέτοικοι της Αθήνας".
Της πόλης των μετοίκων ....(γράφει).
Είναι επικίνδυνο το παιχνίδι του και δεν διαφέρουν τα λόγια του από τις μολότοφ
και τις πέτρες των συμπατριωτών του και άλλων οι οποίοι μαζί με ανεγκέφαλους
Έλληνες Αναρχικούς τον περασμένο Δεκέμβρη έσπασαν και έκαψαν περιουσίες.
Αθηναίος