Παρακολουθούσα με ανοιχτό το στόμα (για ανεξήγητους λόγους χάσκω συχνά τελευταίως) την απελπισμένη προσπάθεια του (όντως συμπαθέστατου) κ. Χρυσόγελου

των Οικολόγων Πράσινων στο ντιμπέιτ, να αποσυνδέσει την ιστορία από την πολιτική (ή το αντίστροφο, αν δεν αντελήφθην καλώς).

Ερωτώμενος για τις θέσεις του κόμματός του περί μειονοτήτων στην Ελλάδα, περί την FYROM κι άλλα σχετικά με τον τρόπο που ο κ. Τρεμόπουλος αντιλαμβάνεται το σύμπαν (στην περιοχή Φλώρινας), ο κ. Χρυσόγελος εξερράγη δηλώνοντας: άλλο η ιστορία κι άλλο η πολιτική!

Απορώ (με την καλήν έννοιαν του θαυμάζω): ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού ο κ. Χρυσόγελος προφανώς γνωρίζει ότι η ιστορική γνώση («αφήγηση» τη λένε τώρα ορισμένοι) καθορίζει την πολιτική διαμόρφωση όλων -τις πολιτικές θέσεις, τις πολιτικές επιλογές, τη στάση ζωής- όλα αυτά είναι σχετικά με την ιδεολογία του καθενός (και σε επίπεδο προσώπων και σε επίπεδο τάξεων). Η πολιτική χωρίς την ιστορία είναι α-νόητη, δεν νοείται. Το πολιτεύεσθαι προϋποθέτει, αν όχι την α-λήθεια, τουλάχιστον τη μη λήθη.

Αλλωστε τον κ. Χρυσόγελο τον διαψεύδει το ίδιο του κόμμα! Του οποίου οι θέσεις για τα εν λόγω θέματα μιαν πολιτική (για αυτά) μάς προτείνουν κι όχι μιαν ιστορική εκδοχή, ένα δοκίμιο, μια πραγματεία.

Τέλος, για όσους τελευταίως θεωρούν (και με επιμονή λανσάρουν στον Τύπο) την ιστορία ως απλή αφήγηση (που αφορά την «αλήθεια του καθενός» ή συμβάλλει στη δημιουργία του «φαντασιακού» των πολιτών) τούς διαψεύδει η ίδια η λέξη. Σύμφωνα με το ΛΕΞΙΚΟ η ιστορία περιγράφει αυτό που ίσταται, που στέκει, που έχει εξετασθεί και στερεωθεί (αποδειχθεί).

Μπορεί το αποτέλεσμα της επιστημονικής έρευνας να είναι λεγόμενο ή αμφιλεγόμενο, όμως η ιστορία ασχολείται μαζί του κατατείνοντας προς το πρώτο κι όχι προς το δεύτερο, ώσπου να εξακριβωθεί η αλήθεια (επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας). Συνεπώς ιστορίες μπορεί να αφηγείται ο καθένας. Η ιστορία όμως το αποφεύγει…ΠΗΓΗ