Την είχα αναζητήσει. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να της μιλήσω στο τηλέφωνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν την πίεσα ιδιαίτερα, να μου μιλήσει, να σπάσει τη σιωπή της.
Άκουγα τη φωνή της και δεν μπορούσα να την αντιμετωπίσω δημοσιογραφικά. Καταλάβαινα τον πόνο της μάνας, αλλά και την δύναμη να αντιμετωπίζει το χαμό του παιδιού της με μια ψυχραιμία και γαλήνη. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η στάση της. Κλείσαμε το τηλέφωνο με την βεβαιότητα πως ποτέ δεν θα μιλήσει δημόσια γι’ αυτό. Δεν τη ξαναενόχλησα.
Το ιδιόχειρο σημείωμα της Τζίνας Τσαλικιάν
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=84434&cid=4
Αναρτήσεις
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου