Παγωμένο"....το ΜΙΝΙΟΝ.........

H ιστορία του Μινιόν ταυτίζεται με εκείνη της νεότερης Αθήνας. Ιδρυτής του ιστορικού πολυκαταστήματος υπήρξε ο Γιάννης Γεωργακάς, καταγόμενος από το ορεινό χωριό Αυλώνα της Τριφυλίας. Το 1926 ήρθε στην Αθήνα για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Έπιασε δουλειά στο μπακάλικο ενός θείου του, ενώ παράλληλα γράφτηκε σε νυχτερινό σχολείο, για να τελειώσει και τη Φιλοσοφική.

Παράλληλα διετέλεσε βοηθός παπατζή. Γράφει χαρακτηριστικά στην αυτοβιογραφία του: «Μόλις εμείς τα ‘Νερά’ βλέπαμε αστυνομικό, φωνάζαμε ‘σύρμα’ κι ο παπατζής τα μάζευε και δρόμο. Η αμοιβή 50 δρχ. για δέκα ώρες, μου έφτανε ίσα ίσα για φαγητό».

Αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις το 1934 άρχισε να κάνει τον πλασιέ με το ποδήλατό του, πουλώντας μικροπράγματα στα περίπτερα. Ένα από αυτά τα περίπτερα βρισκόταν στα Χαυτεία και είχε το όνομα Μινιόν, νοικιασμένο από τον Άγγελο Σεραφειμίδη. Ο Γιάννης Γεωργακάς συνεταιρίστηκε μαζί του και άρχισε να εισάγει καινοτομίες.

Αφηγείται στην αυτοβιογραφία του: «Αντί να πουλάμε ένα ένα τα ξυραφάκια, πουλάμε πακετάκια με δέκα λάμες που κόστιζαν βέβαια φτηνότερα από το να τα αγοράζεις ένα ένα. Για τον φτωχό κοσμάκη, αυτό ήταν μεγάλη οικονομία. Φτάσαμε να πουλάμε χίλια πακετάκια τη μέρα!». Με την ίδια λογική χτυπούσε τις τιμές σε όλα τα είδη.

Πολύ σύντομα οι δυο συνέταιροι νοίκιασαν και δεύτερο περίπτερο, για να στήσουν κατόπιν στην ίδια περιοχή το πρώτο κατάστημα. Το 1939 ετοιμάζονταν να δρομολογήσουν ένα σχέδιο επέκτασης, μόνο που τους πρόλαβε ο πόλεμος. Πήγε στο μέτωπο, για να βρεθεί τον Απρίλιο του 1941 άρρωστος στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Μόλις ανέρρωσε, επέστρεψε στην Αθήνα και στο πόστο του, στο Μινιόν.

Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος κι αφού κάπως είχαν ηρεμήσει τα πνεύματα, ο Γιάννης Γεωργακάς πήρε από το κράτος άδεια εξαγωγής ελληνικών προϊόντων και εισαγωγής ξένων. Οι δουλειές πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και έτσι το 1975 θα είναι δικό του ένα τεράστιο συγκρότημα κτιρίων. Οι πωλήσεις ξεπερνάνε το αστρονομικό για την εποχή ποσό του ενός δισ. δρχ.! Στο Μινιόν έβρισκες τα πάντα, από καρφίτσες μέχρι αυτοκίνητα!

«Δεκέμβριος 1980. Παρασκευή 19 του μηνός. Τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Το Μινιόν καίγεται». Η Πυροσβεστική ελάχιστα πράγματα κατάφερε να σώσει σ’ αυτή τη φωτιά που χαράχτηκε ανεξίτηλη στη μνήμη των Αθηναίων. Οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες. Η επιχείρηση εντάχτηκε κατ’ εξαίρεση σε έναν νόμο για τις προβληματικές βιομηχανίες, για να υπαχθεί το 1983 σε κρατικό έλεγχο με νέο ιδιοκτήτη τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ).

Γράφει ο Γιάννης Γεωργακάς: «Με άφησαν να το διοικώ ως υπάλληλος του κράτους για εφτά ολόκληρα χρόνια!». Τα οικονομικά προβλήματα όμως του Μινιόν έτειναν να κλιμακώνονται. Ο ΟΑΕ το 1991 προκήρυξε διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίησή του. Ο ιδρυτής Γ. Γεωργακάς, μαζί με τους Ν. Βερνίκο και Λ. Ησαϊάδη απέκτησαν τον έλεγχό του. Μόνο που ο Γ. Γεωργακάς διέθετε πλέον ένα πολύ μικρό ποσοστό. Παρέμεινε στις θέσεις του προέδρου, διευθύνοντος συμβούλου και γενικού διευθυντή μόλις ένα χρόνο.

Το 1992 αποχώρησε από την επιχείρηση, πουλώντας το μερίδιό του στους δύο συνεταίρους του. Και πλήρης ημερών το 2002 έφυγε από τη ζωή. Ο ανταγωνισμός, όμως, είχε δημιουργήσει νέα δεδομένα, στα οποία το Μινιόν αδυνατούσε να αντεπεξέλθει. Κατάληξη: οι δύο συνεταίροι αποφάσισαν να αναστείλουν τη λειτουργία του το 1998.

Το 2000 ο επιχειρηματίας Σταύρος Τζιούφας, που είχε την εισαγωγική εταιρεία ρούχων Connection ΑΕΒΕ, συνήψε στρατηγική συμμαχία με την Elmec Sport με στόχο την εξαγορά της εταιρείας Ηπειρωτική Εμπορική, ιδιοκτήτριας του Μινιόν. Η πτώχευση όμως της Connection έφερε τελικώς την Ηπειρωτική στην Elmec το 2002. Σήμερα, το Μινιόν, ιδιοκτησία πλέον της οικογένειας Κουτσολιούτσου και του ομίλου Folli Follie, εμφανίζεται έτοιμο να γυρίσει σελίδα στην πολυτάραχη ιστορία του.
πηγή

Έχουν παγώσει οι εργασίες ανακατασκευής του θρυλικού πολυκαταστήματος
λόγω της κρίσης.
Οι παλαιότεροι θα το θυμούνται στις δόξες του.
Συνεργάστηκα με το ΜΙΝΙΟΝ όταν μεσουρανούσε επί Γεωργακά
και πραγματικά θαύμασα τον επιχειρηματία.
Το πώς έφθασε εκεί που έφθασε στο τέλος το ΜΙΝΙΟΝ
είναι γνωστό αλλά θα προσθέσω
και τους συνδικαλιστές που δεν βοήθησαν όταν έπρεπε.
Μακάρι ο Κοτσολιούτσος να πάρει σύντομα την απόφαση
να το επαναλειτουργήσει.
Νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν αλλά θα αναβαθμιστεί
και η περιοχή.