Γιατί μ’ενοχλείς αφού δε σ’ενοχλώ?!

demon

Γιατί με ενοχλείς αφού δε σε ενοχλώ εγώ; Ε???

Σε δέχτηκα στη ζωή μου, στην πολυκατοικία όπου μένω, στο διαμέρισμά μου δίπλα, στην καθημερινότητά μου, στους ήχους, στις χαρές και τις δυσκολίες μου. Και προσπάθησα να μη σου δείξω πως διαφέρεις. Πως δεν έχεις παιδεία ή τρόπους. Πως υστερείς οικονομικά. Πως δε σε πολυενδιαφέρει κι αν πιάσεις φιλίες εδώ μέσα που ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.

Κι εσύ τι κάνεις;

Λες και θέλεις σώνει και καλά ν’αποδείξεις ότι πρέπει να γίνω ρατσίστρια, πως πρέπει να σε μισήσω, πρέπει να αλλάξω οπτική, πρέπει να αρχίσω να παίρνω στα σοβαρά τη ζωή μου, το χρόνο μου, την αξιοπρέπεια, το sex μου, το χέσιμό μου, τις ισορροπίες μου, με κάνεις να θέλω να σε αποβάλλω, να σε σβήσω, να σε απομονώσω. Προκαλείς θορύβους όλη την ώρα.

Το πρωί ξυπνάω με τις στριγκλιές του ενός από τα δύο μωρά σου. Το ένα κλαίει συνεχώς και το άλλο στριγκλίζει κάθε ώρα, κάθε στιγμή.Το μεσημέρι, κατά τις 15:00 ξεκινάς το show. Έναν τρικούβερτο καβγά με την αδελφή σου και τη μάνα σου. Έτσι. Να σκούζεις, να χτυπιέσαι, να στριγκλίζεις στα Αφγανικά και να κοπανάς πόρτες πίσω σου. Τι «σκάσε» τρως από όλη την πολυκατοικία. Η κυρία από τον δεύτερο, διαφέρει πάντοτε: “Παρακαλώ κάντε ησυχία!”. Δε σε πτοούν.

Φυσικά.Το όλο event κρατά μέχρι τις 16:50. Όπως διαπιστώνεις κι εσύ, καλύπτει όλο το φάσμα της μεσημεριανής ώρας κοινής ησυχίας.Πως είπατε;Το βράδυ φροντίζεις να διακοσμήσεις και το δικό μας σπίτι, με οσμές γεμάτες κάρρυ, φωτιές, πικάντικα αρώματα, χλωρίνες, κατρουλιές, χεσιές κι έντονες γεύσεις φαγητών. Κάπου στις 23:00 ξαναρχίζουν τα παιδιά σου να ακούγονται… απλώς πιο δυνατά από ό,τι συνήθως. Άνι, άνι… το μικρό. Μάμα, μάμα το μεγαλύτερο. Κλάματα, στριγκλιές, παράπονα, αρρώστιες, ένας μπαμπάς που λείπει?

Και η μάνα, να την ακούς να τη σέρνει από τα μαλλιά ο πατέρας? Ο γκόμενος? Ο παππούς; Ο νταβατζής; Να χτυπά στα έπιπλα. Να κλαίει. Να διαμαρτύρεται. Ο άντρας να βρίζει. Η γυναίκα να οδύρεται. Και τα παιδιά να σπαράζουν.Από το βάθος, ο παππούς, η κωλόγρια, η φίλη, η αδελφή και τα αλητάκια της παρέας, απλοί θεατές.

Μένω στον 4 όροφο. Από κάτω μου μένουν σε ένα δυάρι, 8 Αφγανοί. Εδώ και 3 μήνες τους έχω αφήσει επανειλημμένα ραβασάκια με τις ώρες κοινής ησυχίας, παρακαλώντας τους να τις σεβαστούν. Τους έχω χτυπήσει το κουδούνι στις 4 τα ξημερώματα που με ξύπνησαν από τις φωνές τους (κάθε βράδυ τα ίδια!) και μόνο που δε με χτύπησαν επειδή τους ξύπνησα, λέει, τα μικρά με το κουδούνι. Τους έχω απειλήσει, τελικά, ότι αν δε σκάσουν και δε σεβαστούν ότι συμβιώνουν και με άλλους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, θα τους φέρω την αστυνομία.

Το ξέρω πως είναι παράνομοι στη χώρα μου. Το ξέρω και πως δεν έχουν μισθωτήριο. Κυνηγάω και τον ιδιοκτήτη. Άσε.

ΝΑΑΑΑ!

Τίποτα δεν τους πτόησε στην ιδέα ότι μπορεί και να σταλούν πακέτα στο Αφγανιστάν. Ο ένας γιος Κορυδαλλό, λέει, επειδή σκότωσε κάποιον με κλωτσιές στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο άλλος, πίσω, στη χώρα του. Οι άνθρωποι αυτοί, κατεβάζουν τα σκουπίδια με τα χέρια κάτω. Και το ασανσέρ φιλοξενεί μονίμως μια λίμνη από υγρά. Έχουμε κατ’επανάλειψη βρει στην είσοδο της πολυκατοικίας μας σκατά αλλά και αίμα.

Και ρωτώ, επειδή κάποιοι πρώην (για μένα) συνάδελφοι έγραψαν στην Καθημερινή (την οποία διαβάζω) πως δεν τα φταίνε οι αλλοδαποί:

Εγώ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Μήπως να φύγω από τη χώρα μου???