Τσιμέντο να γίνει...

- Πάλι καίγονται;;

Δικαιολογημένη η απορία της Μαρίας, αλλά και άσκοπη. Το θέμα είναι ΠΟΤΕ θα καιγόταν...

Το σκεφτόμουν καθώς γυρνούσαμε από Πευκοχώρι την Κυριακή. Πάμε στο πρώτο πόδι, στην "γραφική" Κασσάνδρα αρκετά σπάνια, κάθε δυο χρόνια, και βλέπουμε συνήθως πιο έντονα τις αλλαγές. Πριν δυο χρόνια υπήρχαν ακόμα τα καρβουνιασμένα δέντρα, φέτος απλά έγιναν οικισμοί...

Και κάθε χρόνο, είναι σαν να το ξαναβλέπεις πια το έργο, σαν κακόγουστη φάρσα, σαν επανάληψη του Μέγκα: το Ρετιρέ έφυγε, αλλά οι φωτιές μείναν.

Ας μη το κρύβουμε άλλο, ο Έλληνας ΔΕΝ το θέλει το δάσος και το περιβάλλον. Ζει και αναπνέει στο τσιμέντο και στο σκυρόδεμα, το όνειρο του είναι ένα τσιμεντένιο κουτί. Αν ήθελε κάτι άλλο, δεν θα λάδωνε τους πάντες για να χτίσει ένα κουτί στη μέση του καμμένου δάσους...

Κάποια στιγμή στο Πευκοχώρι πετάχτηκα από την παραλία για περιοδικά και εφημερίδες - δεν είχε WiFi - και ...χάθηκα! Ήταν τόσο πυκνοχτισμένο, που δεν μπορούσες να βγεις στον επάνω δρόμο...

Το όνειρο του Έλληνα: Κουτί τσιμεντένιο στην πόλη με δάνειο, με μικρά δωμάτια και σαλοκουζίνα, να μην χωράει, θηριώδες τζιπ με δάνειο, να μην παρκάρει πουθενά, και τσιμεντένιο κουτί στο δάσος για παραθέριση...

Στα καμμένα...

ΠΗΓΗ