Δρόμοι της Αθηνας, γεματοι τρελλάρες...

.. οι οποίοι για κάποιο λόγο ξαμολιούνται όλοι μαζι... Ή τους συναντάς όλους μαζί. Σα να έχετε ραντεβού. Και σήμερα μάλλον ήτανε το δικό μου το ραντεβού, και τοχα -ως συνήθως- ξεχάσει.

Κατεβαινω στενο Κυψελιώτικο δρόμο, παρκαρισμένα δεξιά αριστερά, και στο βαθος κηπος, οχι δρομος, βλέπω σταματημένο φορτηγάκι. Φορτωμένο κιβώτια μπύρες.... Συνεχίζω απτόητη, της δουλειάς είμαι, πόση ωρα θα κάνει να ξεφορτώσει... Οι πισω μου χωνονται σε ενα αμφιβολο στενάκι, εγω πάω και κάθομαι πισω απο το φορτηγάκι. Δεν κορνάρω, δεν κάνω τιποτα. Περιμένω. Στη δεξιά πλευρά του δρόμου υπάρχει ανοιγμα πάρκινγκ, αλλα το φορτηγάκι εχει κάτσει εκει, μέσα στη μέση. Περιμένω.

Σε δυο λεπτά εμφανιζεται νεαρός με σπαστα ελληνικά "κοπέλα κανει πισω" μου λεει. Σιγα που κοπέλα θα κάνει πισω. Κοπέλα χρυσο μου σιχαινεται γενικώς οπισθοπορεία, ποσο μάλλον σε θεόστενο δρόμο με παρκαρισμένα αμάξια και τον ήλιο πισω της. Κοπέλα κατσει εδω και κανε καλά να τελειώνεις γρηγορα. Με στραβοκοιτάει. Ακολουθει ετερος νεαρός, με καλά ελληνικα. Κανε λιγο πισω αν θες να περασουμε ενα ψυγείο, να το φορτώσει και να φυγει. Α, ετσι ναι. Κανω λιγο πισω. Ελαχιστα. Γιατι εχω αποκτησει ηδη ουρα. Η οποια δεν εχει την υπομονή μου και κορνάρει. Το ψυγειο περνάει, φορτώνεται, τρωμε κανα πεντάλεπτο να ασφαλισουμε τα καρότσια, τα τελάρα, τα σκατά που κουβαλάμε, αλλο ενα να τσεκαρουμε οτι τα χουμε ασφαλισει καλά, ανάβουμε τσιγάρο, μπαινουμε στο ρημάδι το φορτηγάκι και ξεκινάμε... Φτου ξελεφτερία!

Συνεχίζω την κάθοδό μου, και λίγο πριν βγω στον κεντρικό, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα αμάξι που με κοιτάει με τη μουρη. Αδειο. Καλε, ποιος το παρατησε τουτο δω; Πεντε μετρα παρακατω ειναι εισοδος συνεργείου. Περιμένω. Τερας υπομονής σας λεω. Ερχεται μεσοκοπος κυριος, αγριεμένος. "Κανε πισω, εχω να βγάλω αμάξια απο το μαγαζί". Τι λες καλέ; Και γω εχω να παω σπιτι μου να φάω, εχει κολλησει το στομάχι μου στην πλάτη. Η ουρά με εχει ακολουθησει, κι ο νεαρός με το smart, που δεν ειναι της υπομονής σαν και μένα αρχίζει να κορνάρει. Κατά τον κυριουλη, εγω φταίω που ενώ εβλεπα το αμάξι καταμεσης του δρόμου κι αναποδα, δεν έστριψα. "Δε βλέπεις οτι εδω ειναι συνεργείο;" μου λεει θυμωμένος. Παρντον. Εδω βλεπω ναναι δρόμος. Το συνεργείο ειναι παρακάτω αριστερά. Κι αφου ειναι δρόμος λεω να περασω. Σημερα.

Ο κυριουλης με στολιζει καλα καλα, τραβαει το ρημαδι απο τη μεση του δρομου να περάσει η πομπή που εχει σχηματιστεί, φτου ξελεφτερία κι απο δω, προχωράμε... Ευτυχως χωρις απροοπτα. Καπου στη Λιοσιων, και με το νεαρο με το smart παντα πισω μου, ειναι μια κοπελιτσα που προσπαθεί δειλά δειλά να βγάλει το μουσούδι της για να στριψει αριστερά. Αποφασιζω να την αποφασίσω, κριμα ειναι, οπως παει θα φυγει απο κει το βραδυ... Ο νεαρος με το smart κορναρει και με βριζει.. Αει στο διαολο χρυσέ μου, περιμενες να φορτωσουνε το ψυγειο, να μαζεψουνε το υπαιθριο συνεργείο, τα δυο λεπτα να βγει το κοριτσακι να παει στη δουλειά του σε πειράξανε; Αμα πια!

Και, το κερασακι στην τουρτα το βρηκα στην τελικη ευθεια για το σπιτι μου... Να σας πω οτι το καμάρι μου κατι εχει κανει στο αμαξι, και μουγκριζει σαν ετοιμογεννη γελαδα. Μη με ρωτήσετε τι, δεν ξερω, αλλα αν ξεχάσεις την γελάδα, μπορει να σου θυμίζει κι αγωνιστικό. Περιμενω λοιπον στο φαναρι, και σταματαει διπλα μου μια bmw. Μαυρη, μουρατη, με κεινη την απλωστρα για τη μπουγαδα πισω, ωραιο πραμα, στεγνωνουνε τα ρουχα με τον αερα στο πιτς φιτιλι... Βουμβουμ παταει το γκαζι. Δε δινω σημασια. Εξαλλου ο ηχος, σε σχεση με την δικια μου ετοιμογεννη γελάδα, ακουγεται σα μοσχαράκι με κοιλοπονο. Βουμ βουμ αυτος. Πρασινο. Φευγω.

Στο επομενο φανάρι παλι διπλα μου. Βουμ βουμ. Αει στον κορακα. Γυρνάω. Και τον βλέπω να μου κάνει νοήματα. Ημαρτον κυριε, θελει να κάνουμε κοντρες!! Σε καλο σου παιδάκι μου, δε βλέπεις τα ασπρα μου μαλλιά, τι νομίζεις οτι ειμαι η βιονική γιαγιά που πηρε τον ΚΙΤ απο τον εγγονό της; Καπως αργα συνειδητοποιεί οτι ακομα κι αν εχω το κατάλληλο αμάξι, δεν ειμαι το κατάλληλο ατομο, και με το που αναβει πρασινο εξαφανιζεται μεσα σε θορυβο και σκονη. Παλι καλα που δεν ειχε βαλει ρουχα στην απλωστρα πισω, χαλια θα τακανε...

Ολα αυτα σημερα.. Γιαυτο σας λεω. Με τους τρελλους ειναι σα ναχεις ραντεβου. Τους βρισκεις παντα ολους μαζι..




Τρελλή είμαι ότι θέλω λέω!