ΣΥΡΙΖΑ κατάντησαν τη Νέα Δημοκρατία!

Μεταφέρουμε από το πολύ καλό blog "Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ", την τελευταία δημοσίευση του, όπου σχολιάζονται οι συμπεριφορές και η "δημοκρατική ευαισθησία" κάποιων στελεχών, με έντονη τηλεοπτική δράση και μπόλικες φιλοδοξίες, που όμως δεν πολυθέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορούν για τις συλλογικές του αποφάσεις, εκλέγονται με αυτόν, αλλά κυρίως προτάσσουν τις στενές τους στρατηγικές.

Εύστοχες παρατηρήσεις για κάποιες ομοιότητες στην άσκηση πολιτικής από την αριστερά και τα αστικά κόμματα.

Β.Ν.

Αυτή η κραυγή απόγνωσης της εφημερίδας Αυριανής με τα αμίμητα (όσο και πετυχημένα) πρωτοσέλιδα (θυμηθείτε το αλήστου μνήμης «εάν η αστυνομία είναι ανίκανη ...; να αναλάβουν οι πολίτες ή το ΚΚΕ») έχει ίχνη αλήθειας;

Πέρα από το προφανές του εσωτερικού αλληλοσπαραγμού του κόμματος του εθνάρχη, και πέρα από το γέλιο που προσφέρει το χθεσινό πρωτοσέλιδο, υπάρχει μια πλευρά που πονάει: Η διαφορετικότητα των κομμάτων της αριστεράς (και συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην αδικούμε στο σημείο αυτό το ΚΚΕ), από τα λεγόμενα «αστικά κόμματα» είναι από δυσδιάκριτη έως αμφισβητήσιμη. Διαφορετικότητα όχι στις πολιτικές θέσεις, αλλά στη διαδικασία, στην συμπεριφορά, στην πραγμάτωση της ηθικής, στην υποστολή της προσωπικότητας, στην ανύψωση της συλλογικότητας.

Στο όνομα της αστικής δημοκρατίας, της καταπολέμησης του σταλινισμού, της δολοφονίας του «μικρού ζαχαριάδη» που έχουμε όλοι μέσα μας, η ανανεωτική -και όχι μόνο αριστερά- μετατοπίστηκε δραματικά. Μετά το κλείσιμο του κύκλου που άρχισε με την Οκτωβριανή Επανάσταση, όραμά μας πλέον είναι ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ατομική ελευθερία. Ζήτω η Γαλλική Επανάσταση.

Πλέον κριτήριο δεν είναι η συλλογικότητα, αλλά η προσωπική στρατηγική. Θεμιτές και οι αρχηγικές φιλοδοξίες. Λογικό το διατεταγμένο συμπέρασμα του Φ. Παπούλια στην Κ.Ε. ότι ο Τσίπρας δια του ντιμπέιτ έσωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και αναμενόμενη όλη η συνέχεια του υμνολογίου στον «επικεφαλής που ξεκαθάρισε το εσωκομματικό τοπίο» ...; Λογικό και το παλιότερο συμπέρασμα ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον έσωζε προσωπικά και μόνο, ο Αλαβάνος.

Αναμενόμενη και απολύτως δικαιολογημένη λοιπόν η διαφοροποίηση των 4 βουλευτών από την καταψήφιση της Ευρωσυνθήκης. Μα δεν είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι νομίζουν; Κακή λέξη η «δέσμευση» και η «δήλωση». Αυτά είναι σταλινικά πράγματα. Ξεσήκωσε αγέρι εξεγερτικότητας η απαίτηση 3-4 τοπικών ΣΥΡΙΖΑ για μετεκλογική δέσμευση των βουλευτών στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Θύμιζε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από την ανάποδη και δεν τα άντεχαν οι wannabe βουλευτές μας; Όχι. Απεναντίας, θύμιζαν άλλες εποχές και άλλα σχήματα που παρά τις αναπηρίες και τις αισχρότητες, έβαζαν το συλλογικό πάνω από το προσωπικό, δεν ντρέπονταν να δηλώσουν «υποταγή» στον συλλογικό διανοούμενο, το κόμμα δεν ήταν άθροισμα τηλεοπτικών προσωπικοτήτων, δεν ήταν κριτήριο των πάντων η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα ή η κοινοβουλευτική εκλογιμότητα.

Έτσι το «περίφημο» πολιτικό πλαίσιο ή η ιδρυτική διακήρυξη του εγχειρήματος, που οι ΚΚΕδογενείς ή εξωκοινοβουλευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ το έχουν περί πολλού, αποδεικνύεται στην πράξη πουκάμισο αδειανό. Η Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ έλεγε μια φορά και έναν καιρό ότι ο ΣΥΝ είναι κόμμα στούντιο, κόμμα τηλεοπτικών στελεχών. Το προεκλογικό αίσχος του για πολλοστή φορά εξευτελιζόμενου γραφείου τύπου από τα εκλόγιμα (αν και τελικώς όχι όλα εκλεγέντα) στελέχη του ΣΥΝ, αποδεικνύει το προφανές: Προσωπικές σχέσεις με συγκροτήματα και δημοσιογράφους (πχ ποιος δεν θα στοιχημάτιζε με σίγουρη απόδοση για το ποια θα ήταν η τελευταία καλεσμένη του Πρετεντέρη προεκλογικά;), αλλά και προσωπικές στρατηγικές εντός των ίδιων των τάσεων (πχ η κόντρα στη Β' Αθήνας ανάμεσα στους δύο πρώτους εκλεγέντες του ΣΥΡΙΖΑ).

Και αυτή η κατάσταση μέσα στην αριστερά, χρόνο με το χρόνο δραματικά χειροτερεύει. Η ελευθερία παύει να είναι η γνώση της αναγκαιότητας και είναι το ασυμπίεστο εγώ μου. Όσοι το αμφισβητούν είναι γκρουπούσκουλα. Η αποθέωση της προσωπικότητας και της προσωπικής, ανήθικης, ιδιοτελούς στρατηγικής με όραμα το κοινοβουλευτικό έδρανο, ή τον κομματικό στρατό, ή την τοπική εξουσία, ή ...;

Αν λοιπόν δεχτούμε ότι προγραμματικά είμαστε ανταγωνιστικοί με τα κόμματα εξουσίας, μήπως πρέπει επίσης να δεχτούμε ότι σε επίπεδο συμπεριφορών, προσωπικών στρατηγικών και φιλοδοξιών, ηθικής και συλλογικότητας, είμαστε απολύτως οι ίδιοι; Και μήπως αυτό που πληρώσαμε πανάκριβα με την κόντρα Παπαδημούλη - Χουντή ή με την κόντρα Αλαβάνου - Τσίπρα είναι η εικόνα ότι «όλοι ίδιοι είναι»;

Όταν σύσσωμοι οι τηλεοπτικοί δέκτες αρχίζουν να χαϊδεύουν τον Τσίπρα (μέχρι να τον ξανακατακρεουργήσουν στην επόμενη στροφή των αναγκών τους), και ο κόσμος της αριστεράς υποδέχεται -και σε ένα βαθμό αποδέχεται- τα απολιτικά, προσωποκεντρικά, ηγετικίστικα, αποιδεολογικοποιημένα και εικονικά κριτήρια των αντιπάλων μας, τότε πού οικοδομείται η διαφορετικότητά μας;

Το αστείο πρωτοσέλιδο της Αυριανής έχει μια πικρή αλήθεια: Όχι επειδή η ΝΔ κατάντησε σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να καταντήσει σαν τη ΝΔ. Ο χώρος μας έδωσε κάθε δικαίωμα να μην διακρίνεται από άποψη διαδικασιών, δομών, μεθόδων και συμπεριφορών από ένα παλαιοκομματικό, πελατειακό, αρχηγικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Οι εξαιρέσεις υπαρκτές και σεβαστές, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.ΑΠΟ