Η πρώτη σύγκρουση Παπανδρέου- ΠΑΣΟΚ

Τρεις και… μισή παρατηρήσεις που, σε πρώτη ανάγνωση, είναι άσχετες μεταξύ τους, δείχνουν ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι άκρως ενδιαφέρουσες. Σημειώστε ότι όσα αναφέρονται παρακάτω, εξελίσσονται σε μια περίοδο πλήρως ανέφελης κυβερνητικής δράσης του ΠΑΣΟΚ, χωρίς αντιπολίτευση και με τους πολίτες να παρέχουν, έτσι κι αλλιώς, περίοδο χάριτος στη νέα κυβέρνηση.

Πρώτη παρατήρηση: Η τοποθέτηση Γενικών Γραμματέων στα Υπουργεία βρίσκεται ακόμα στα χαρτιά, εκτός του Υπουργείου Δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να διαμαρτύρονται για την πρωτοφανή καθυστέρηση. Η επίσημη αιτιολογία που διοχετεύεται από την Κυβέρνηση είναι ότι η διαδικασία επιλογής μέσα από περίπου 23.000 βιογραφικά δεν γίνεται ούτε σε μια μέρα ούτε σε μια εβδομάδα. Φυσικά, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Για να εξετάσει κανείς επί της ουσίας 23.000 βιογραφικά, χρειάζεσαι πολλούς μήνες, όχι λίγες ημέρες. Ο πραγματικός λόγος ήταν η δημιουργία μιας αίσθησης στους πολίτες ότι η επιλογή γίνεται με «πιο ανοικτές» διαδικασίες, αλλά και κάτι ακόμα: Η αφορμή για να εξηγηθεί στους Υπουργούς ότι η επιλογή των Γενικών Γραμματέων περιέρχεται στις αρμοδιότητες του Μεγάρου Μαξίμου. Πρόκειται για ένα μοντέλο που δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ, από τη Μεταπολίτευση ως τώρα. Οι Υπουργοί, όπως είναι φυσικό, αντιδρούν. Η λογική του υπουργείου- τιμαρίου έχει εκθρέψει γενιές ΠΑΣΟΚων (και ΝεοΔημοκρατών…). Από τη μικρή λίστα των 10 ατόμων, που έλαβε κάθε Υπουργός, μόνο ο Χάρης Καστανίδης επέλεξε τον εκλεκτό του. Φυσικά διάλογος και προηγούμενη συνεννόηση μεταξύ Μαξίμου- Υπουργών υπάρχει. Αλλά το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι ο Παπανδρέου θέλει να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ –ανέκαθεν το επιθυμούσε, τώρα το μπορεί κιόλας- ακόμα κι αν χρειαστεί να συγκρουστεί με τους Υπουργούς του σε μια ανέφελη φάση της κυβερνητικής του διαδρομής.

Δεύτερη παρατήρηση: Η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου για τη θέση του Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ο νεαρός και δοκιμασμένος στην κοινωνία Σωκράτης Ξυνίδης εξελέγη, μεν, στη θέση που τον υπέδειξε ο Πρωθυπουργός, αλλά δεν συγκέντρωσε ούτε το 50% των ψήφων, μεγάλο μέρος των οποίων διοχετεύθηκαν στην υποψηφιότητα Παναγιωτακόπουλου, γνήσιου και διαχρονικού εκφραστή του λεγόμενου «παλιού ΠΑΣΟΚ». Το μήνυμα του σώματος στον Παπανδρέου ήταν ξεκάθαρο: Αλλαγές μπορείς να κάνεις, αλλά σταδιακά και με σεβασμό στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη ο Παπανδρέου ετοιμάζεται μεθοδικά να «τα αλλάξει όλα», όπως τον συνεβούλευαν πριν από χρόνια οι ίδιοι που σήμερα του λένε, «άλλαξε λίγα»… Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, σε εξέλιξη και ήδη έχει βγει από τα στενά κομματικά σύνορα κι έχει γίνει αντιληπτή από την κοινωνία.

Τρίτη παρατήρηση: Στη σημερινή (3-11-09) συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, το ρεπορτάζ συγκλίνει στην καταγραφή μιας απόστασης ανάμεσα στους Υπουργούς που είναι και βουλευτές και στους εξωκοινοβουλευτικούς. Οι πρώτοι μπήκαν στη Βουλή ως επιλογές των πολιτών κι οι δεύτεροι μπήκαν στην Κυβέρνηση ως επιλογές του Παπανδρέου. Είναι φυσικό, λοιπόν, οι πρώτοι να θεωρούν ότι διαθέτουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τους άλλους. Προσθέστε αυτή την παρατήρηση στις δυο προηγούμενες για να δείτε ότι η διάσταση ξεπερνά, πια, τις αψιμαχίες και ολοένα και περισσότερο παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής σύγκρουσης.

Τέλος, η… μισή παρατήρηση που προστίθεται στα παραπάνω αφορά στη χθεσινή (2-11-09) επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος που έχει ανακύψει στο λιμάνι του Πειραιά. Το μεσημέρι, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πεταλωτής διαβεβαίωσε, με βάση την πληροφόρηση που είχε λάβει, ότι «η Κυβέρνηση έλυσε το πρόβλημα που υπήρχε στο λιμάνι». Λίγο αργότερα, όμως, οι καθοδηγούμενοι από το ΚΚΕ συνδικαλιστές εξήγγειλαν νέα απεργιακή κινητοποίηση. Όσο ιγνωρίζουν τα υπόγεια ρεύματα ενημέρωσης του ΠΑΣΟΚ για τα όσα τεκταίνονται στο συνδικαλισμό, βεβαιώνουν ότι μια ολόθερμη στήριξη της Κυβέρνησης από το «παλιό» ΠΑΣΟΚ θα σήμαινε ότι το Μαξίμου εγκαίρως έπρεπε να έχει ενημερωθεί για τις προθέσεις των συνδικαλιστών του ΚΚΕ. Αυτό έχει γίνει δεκάδες φορές στο παρελθόν, επί πολλών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Χθες, το σύστημα δεν λειτούργησε. Φυσικά, όχι με ευθύνη της Κυβέρνησης, αλλά με ευθύνη των παραδοσιακών συνδικαλιστών του κυβερνώντος κόμματος.

Συμπέρασμα: Ο Παπανδρέου πάντα ήθελε να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Και πάντα πίστευε ότι αυτό έπρεπε να γίνει όταν το κόμμα του θα ήταν στην Κυβέρνηση. Το ίδιο πίστευε και ο Καραμανλής, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει επαρκώς τη Νέα Δημοκρατία. Σήμερα, ο Παπανδρέου το προσπαθεί με κάθε κόστος. Θα του βγει;-ΠΗΓΗ