Γιατί;

Μενάνδρου, Ξούθου, Σαπφούς, Αναξαγόρα, Σωκράτους, Βερανζέρου, Γερανίου, Ευριπίδου. Η Αθήνα πίσω από τις κουρτίνες της ευμάρειας και της έντονης νυχτερινής ζωής δυσκολεύεται πια να κρύψει την ασχήμια της. Τι όμως συμβαίνει πραγματικά στο γκέτο του κέντρου ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι το αντιμετωπίζουν.
«Έχουμε ραντεβού αύριο το βράδυ για έλεγχο στο κέντρο με τους επόπτες υγείας της νομαρχίας, αν θέλεις έλα», ήταν η πρόσκληση του νομάρχη της Αθήνας Γιάννη Σγουρού. Μεταξύ αστείου και σοβαρού μου είπαν και κάποια μέτρα ασφαλείας που έπρεπε να λάβω, αλλά δόθηκε και η διαβεβαίωση πως η Ομάδα Δ και μια πεζή περιπολία θα βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας από εμάς.

Το ραντεβού ήταν στη Σωκράτους, απέναντι από το παλιό εφετείο. Συρματοπλέγματα και ένας φύλακας στο κουβούκλιό του έδειχναν την αλλαγή στο κτίριο που μέχρι τον Ιούλιο φιλοξενούσε περισσότερους από 600 αλλοδαπούς. Διασχίζουμε την Ξούθου. Όλος ο δρόμος είναι σπαρμένος με χρησιμοποιημένες σύριγγες. Τις ακούω να σπάνε κάτω από τα παπούτσια μου. «Περισσότερες από 17.000 σύριγγες πωλούνται καθημερινά από τα φαρμακεία της περιοχής», ενημερώνει ένας από τους επόπτες υγείας. Η Ξούθου μετά την εκκένωση του εφετείου έχει γίνει η νέα υπαίθρια αγορά κάθε λογής ναρκωτικών. Οι περισσότεροι βιάζονται και «χτυπάνε» ενέσεις έξω στον δρόμο. Μερικοί κείτονται αναίσθητοι. Έξω από τα λουτρά της Ξούθου με τη σπασμένη μπλε πινακίδα νεαροί Αφγανοί και Πακιστανοί περιμένουν πελάτες για να πουλήσουν το κορμί τους.

Ακριβώς απέναντι, στο ξενοδοχείο Ζενίθ το «εμπόρευμα» αλλάζει, είναι γυναίκες- από τη Νιγηρία οι περισσότερες αλλά και Ελληνίδες τοξικομανείς. Τις πολλές έρημες πολυκατοικίες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας τις εκμισθώνουν Έλληνες, με έναν αλλοδαπό που αναλαμβάνει χρέη επιστάτη. Αυτός αποφασίζει ποιος δικαιούται να κοιμηθεί και ποιος όχι. Οι επόπτες υγείας έχουν καταμετρήσει 463 πολυκατοικίες, ξενοδοχεία, κλινικές και αυτοκίνητα που στεγάζουν μετανάστες και τοξικομανείς.

Οι έλεγχοι
Οδός Μενάνδρου. Απέναντι από τον αριθμό 77 βρίσκεται μια πολυκατοικία που αν είχε... αδελφή θα ήταν κάτοικος Καμπούλ. «Έχει 7 ορόφους, φως σε κάποιους από αυτούς, ασανσέρ δεν υπάρχει, αλλά αν έρθεις μαζί μου δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Με ξέρουν και με αγαπούν εδώ», μου λέει η Σοφία Πατηνιώτη. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια μαζί με τη Χρύσα Αλμπάντη έχει οργώσει την περιοχή της Ομόνοιας. Στο ισόγειο η πόρτα που οδηγεί στο υπόγειο έχει σφραγιστεί με σιδηροκατασκευή. «Όλα τα λύματα κατέληγαν εκεί και τα ποντίκια είχαν πλημμυρίσει την πολυκατοικία» μου εξηγεί η Σοφία καθώς αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τον 7ο όροφο, εκεί όπου σε ένα διαμέρισμα 30-35 τ.μ. μένουν συνήθως 20 Αφγανοί. Στον 7ο δεν μας άνοιξαν τελικά, παρά τις εκκλήσεις της Σοφίας. Στον 5ο κάποιος μας έριξε μια βιαστική ματιά και μας έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. Στον 3ο σταθήκαμε επιτέλους τυχεροί. Ο Ραζά είχε βγει να δει τους απρόσκλητους επισκέπτες και πιάστηκε εξαπίνης. «Περάστε», μας λέει με τα σπαστά ελληνικά του. Στα 20 τ.μ. του διαμερίσματος μένουν 4 Αφγανοί και πληρώνουν 350 ευρώ στον Έλληνα ιδιοκτήτη, τον ίδιο που εκμεταλλεύεται τα περισσότερα διαμερίσματα της πολυκατοικίας. Στον τοίχο οι σημαίες του Αφγανιστάν και της Ελλάδας, το έπιπλο της τηλεόρασης στολίζει ένα μπουκέτο από πλαστικά λουλούδια και στην οθόνη προβάλλονται σκηνές από σαπουνόπερα του Κabul ΤV. Τουαλέτα και κουζίνα βρίσκονται στον ίδιο χώρο και οι κατσαρίδες πια δεν μας εκπλήσσουν, αλλά στη μοναδική όρθια πόρτα του σπιτιού η κολλημένη με σελοτέιπ αφίσα του Γιώργου Παπανδρέου με ένα τεράστιο κόκκινο «Congratulations» δεν περνάει απαρατήρητη. «Ο Γιώργος θα μας σώσει», μου λέει όλο χαρά ο Ραζά που επιχειρηματολογεί γιατί όλα τα άλλα κόμματα είναι «κακοί».

«5 ευρώ για 12 ώρες»
Ο Ζακίρ που προστίθεται στην παρέα ήρθε στην Ελλάδα πριν από δυόμισι χρόνια. «Για να έρθω εδώ μου κόστισε 7.000 δολάρια. Επειδή όμως δεν είχα όλα τα λεφτά είμαι υποχρεωμένος για τρία χρόνια τα λεφτά που βγάζω να τα δίνω σε αυτούς που με έφεραν. Μόλις τα ξεπληρώσω θα μαζέψω λεφτά για να πάω στη Γερμανία». Όταν του περισσεύουν χρήματα πληρώνει για τον ύπνο του και ένα μπάνιο. «5 ευρώ για 12 ώρες, 10 για τις 24. Τις άλλες μέρες κοιμάμαι στο Ζεφύρι με τους Τσιγγάνους». Σχεδόν όλοι οι μετανάστες περιγράφουν την ίδια ιστορία. Για την Ευρώπη που τους υποσχέθηκαν οι διακινητές ανθρώπων, όπου όλος ο κόσμος έχει δουλειά, μεγάλα σπίτια και αυτοκίνητα και περιμένουν πώς και πώς τους μετανάστες. «Θα κλέψω, θα κάνω ό,τι μου ζητήσουν, αρκεί να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ και κάτι για να φάω», λέει με κυνισμό ο Χασάν από τη Σομαλία.
πηγή

Γιατί δεν πάνε φυλακή αυτοί που νοικιάζουν αυτούς τους σταύλους
σε αυτούς τους ανθρώπους;
Γιατί το Κράτος δεν εκκενώνει αυτούς τους χώρους που είναι
εστία μόλυνσης και δεν προωθεί στις Χώρες τους όλους αυτούς
που ήρθαν παράνομα;

Φευγάτος 19