Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξι και πίστι όλες τις μέρες της Σαρακοστής. Το φαγητό του ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμένα στο ξύδι,μαυρομμάτικα φασόλια,φρέσκα κουκιά και θαλασσινά. Στα μοναστήρια όμως,ήταν ακόμα πιο αυστηρά,αν και πολλοί καλόγεροι,που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο την νηστεία,έκαναν πολλές κρυφές αμαρτίες κι έτρωγαν αυγά ή έπιναν γάλα.

Αν τύχαινε όμως κάποιος από αυτούς να πέσει στην αντίληψι των άλλων,ότι δηλαδή είχε σπάσει την νηστεία, καταγγελόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές. Κάποτε λοιπόν ,ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε μια σπηλιά,που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό...Το ηγουμενοσυμβούλιο τον καταδίκασε τότε στην εξής τιμωρία: Διέταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και εκεί πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι,για να ψηθεί...! Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης. Φυσικά ο καλόγερος πέθανε μετά από λίγο μέσα σε φρικτούς πόνους.

Έτσι έμεινε μέχρι και τις μέρες μας η φράσι ''μου' ψησε το ψάρι στα χείλη...'' ,ή ''του' ψησε το ψάρι...'' κλπ, όταν κάποιος ταλαιπωρείται πάρα πολύ..!