Η ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι δυσαρμονίες που έχουν συσσωρευτεί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής-Νότιοκεντρικής Ασίας, με τον άδικο τρόπο που χαράχθηκαν τα σύνορα στην λογική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Δύσης, είναι τεράστιες. Αποτέλεσμα αυτών των δυσαρμονιών είναι οι καθημερινές τριβές σε κάθε επίπεδο(θρησκευτικό, πολιτισμικό, εθνικό κτλ). Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν τεχνικά κράτη που προκειμένου να κυβερνηθούν είναι απαραίτητη η διακυβέρνησή τους από τυραννικό καθεστώς και ως εκ τούτου απαραίτητος προϋπόθεση η ύπαρξη τυράννου, και από την άλλη όταν λείψουν οι τύραννοι, οι περιοχές μπαίνουν στην δημοκρατική δίνη όπου τα πάντα τείνουν να διαλυθούν μέσα σε έναν στρόβιλο αυτονομιστικών τάσεων.

Μέσα σε αυτήν τη λογική οι Σιίτες του Ιράκ (60% του συνόλου), επιδιώκουν την αυτονομία τους στο Νότο. Το ίδιο και οι Κούρδοι στο Βορρά (20%). Το υπόλοιπο 20% που αποτελείτε από Σουνίτες (κεντρικό Ιράκ), δεν δέχονται μια τέτοια ρύθμιση, γιατί αν συμβεί αυτό θα μείνουνε σε μια φτωχή λωρίδα γης μιας και τα πετρέλαια είναι στο Βορρά και στο Νότο. Από την άλλη αν το Ιράκ παραμείνει ενιαίο, η Σουνιτική μειονότητα θα μείνει στο έλεος των Κούρδων και Σιιτών. Ουσιαστικά το μέλλον της περιοχής στη μετά Σαντάμ εποχή, φαίνεται δυσοίωνο μιας και ο σχεδιασμός-χειρισμός της όλης υπόθεσης εκ μέρους της ηγεσίας των ΗΠΑ έγινε χωρίς πολιτικό όραμα. Ο πόλεμος αποτελεί συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, εάν και εφόσον υπάρχει στρατηγικός και πολιτικός σχεδιασμός σε βάθος χρόνου, και διαχείριση της μετά πολέμου κατάστασης προκειμένου να εκταμιευθούν συγκεκριμένα οφέλη. Έτσι μέσα σε αυτή τη λογική, δεν είναι τυχαίο που το επιτελείο του Μπούς (Ράμφσφελντ, Τσένεϊ, Γούλφοβιτς), στον Λευκό Οίκο, οι Γεωπολιτικοί τους αποκαλούσαν τρελούς.

Τώρα που φθάσανε σε αδιέξοδο την περιοχή, χρησιμοποιούν τις αντιθέσεις των κατοίκων της, προκειμένου να επαναχαράξουν τα σύνορα και να βρούνε μια υποφερτή λύση. Λαμβάνοντας όμως σαν δεδομένο ότι η τέχνη της πολιτικής δεν έχει άλλο εργαλείο για την αλλαγή συνόρων εκτός από αυτό του πολέμου, φοβάμαι ότι θα δούμε μια σειρά από συρράξεις και το μάρμαρο της σκιτζίδικης εξωτερικής πολιτικής της παρέας του Μπούς, θα το πληρώσουν για μια ακόμη φορά οι λαοί.

Έτσι σε αυτή τη λογική εκτός από την τριχοτόμηση του Ιράκ και τις επί μέρους ανακατατάξεις κατά μήκος των συνόρων της περιοχής, προβλέπεται και η δημιουργία τριών νέων «ανεξάρτητων» κρατών. Ήτοι:

Α. Ένα ιερό Ισλαμικό εμιράτο το οποίο θα περιλαμβάνει τις ιερές πόλεις του Ισλάμ (Μέκκα και Μεδίνα). Κάτι δηλαδή σαν το Βατικανό. Με το οποίο θα ελέγχουν όλες τις θρησκευτικές τάσεις της περιοχής μέσω δοτής ηγεσίας

Β. Το Βελουχιστάν που θα δημιουργηθεί στα νότια της Περσίας από τμήμα του Ιράν και του Πακιστάν (ήρθε και η ώρα του Μουσάραφ).

Γ. Το Κουρδιστάν, το οποίο θα δημιουργηθεί από τμήματα του Ιράκ, Ιράν, Τουρκία. Κοινό χαρακτηριστικό αυτού του κράτους θα είναι οι κάτοικοί του που θα είναι Κούρδοι. Από διάφορους υπολογισμούς κατά προσέγγιση περίπου 40 με 60 εκατομμύρια. Επειδή τα κράτη της περιοχής που έχουν Κούρδους δεν δίνουν επακριβή στοιχεία απογραφής, ο υπολογισμός έγινε στο περίπου.

Η δημιουργία των κρατιδίων του Βελουχιστάν και του Κουρδιστάν έγινε με γνώμονα την άσκηση πίεσης προς την Περσία, από Βορρά (Κουρδιστάν) και Νότο (Βελουχιστάν), με ταυτόχρονο κόντεμά της, (μιας και αυτή θα χάσει τα περισσότερα εδάφη) προκειμένου να είναι πιο εύκολος ο χειρισμός της.

Η δημιουργία Κουρδικού κράτους είναι στρατηγικής σημασίας για την Αμερική για δύο λόγους.

Α. Προκειμένου να πατήσουν επάνω του και να το χρησιμοποιήσουν εναντίον της Περσίας, η οποία μετά την ανατροπή του Σάχη και την εγκαθίδρυση Ισλαμικής Δημοκρατίας, έχει δημιουργήσει σωρεία προβλημάτων στα αμερικανικά συμφέροντα.

Β. Προκειμένου να κοντύνουν την Τουρκία, η οποία κατά την διάρκεια της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, αποδείχθηκε ότι είναι αφερέγγυος σύμμαχος (μιας και δεν επέτρεψε την διέλευση της Β' ηλεκτρονικής Μεραρχίας από τα νότια σύνορά της).

Και επειδή πιθανόν όλα αυτά σε κάποιους αναγνώστες να φαντάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ στις τουρκικές αντιδράσεις όταν κυκλοφόρησε ο χάρτης ανακατατάξεων της περιοχής. Συγκεκριμένα στις 15 Σεπτέμβρη 2006 και κατά την διάρκεια ενημέρωσης Νατοϊκών αξιωματικών στη Ρώμη, όταν ο Αμερικανός συνταγματάρχης επέδειξε τον χάρτη και τις πιθανές αλλαγές συνόρων, οι Τούρκοι αξιωματικοί απεχώρησαν από την αίθουσα σύσκεψης διαμαρτυρόμενοι και στη συνέχεια ο στρατηγός Πέϊς να ζητήσει συγνώμη λέγοντας ότι όλα αυτά είναι σενάρια στο πλαίσιο ακαδημαϊκών εργασιών. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Μπαϊκάλ έφερε το θέμα στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, επερωτώντας την κυβέρνηση σχετικά με τους χάρτες και τις δηλώσεις της Κοντολίζας για την «Νέα Μέση Ανατολή». Η φασαρία που δημιουργήθηκε μέσα από τον Τύπο αλλά και με σειρά αιματηρών διαδηλώσεων είχε σαν αποτέλεσμα, ο Τούρκος πρωθυπουργός να μεταβεί στην Ουάσιγκτον και στην συνάντησή του με τον Μπούς να θέσει έντονα το ζήτημα, για να εισπράξει μια χαλαρή διάψευση.

Επειδή όμως η τυχόν δημιουργία Κουρδικού κράτους θα είχε σαν αποτέλεσμα την ενσωμάτωση 19 τούρκικων νομών από το νοτιανατολικό άκρο της Τουρκίας που κατοικείται από Κούρδους, αυτό θα είχε σαν συνέπεια ένα ατέλειωτο παζάρι μεταξύ Τουρκίας και Αμερικής. Κατά πάσα πιθανότητα τα σπασμένα αυτού του παζαριού θα τα πληρώσει η πατρίδα μας. Η δε Αμερική αδυνατώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα αυτή επιθυμεί θα επιδιώξει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη.ΠΗΓΗ