Με αφορμή την εγγραφή στο μπλοκ terrasos θα ήθελα να παραχωρήσω ένα έστω θέμα μου στο σοβαρό αυτό ζήτημα. Θα μου συγχωρήσετε το διάλειμμα αυτό στο όποιο humor κατά καιρούς χρησιμοποιώ. Θεωρώ όμως πως πρέπει να υπενθυμίζουμε καταστάσεις και πράγματα και να τα προβάλλουμε ανάλογα και με τη σοβαρότητά τους.
Δεν σας το έχω πει μα, το blog μου, ή έστω και το δικό μου, έχει αναγνώστες και από το Αφγανιστάν. Θα απευθυνθώ λοιπόν σ' αυτούς κατ αρχήν, (ξέρουν πως να μεταφράζουν και να διαβάζουν στη γλώσσα τους υποθέτω), και θα τους ρωτήσω...Όταν έρχεστε στην Ελλάδα, ή σε όποια άλλη χώρα, της δυτικής κυρίως κοινωνίας, σας αρέσει να βλέπετε τις γυναίκες να κυκλοφορούν στο δρόμο? Με πολλά χρώματα και χωρίς την αντιαισθητική μπούργκα? Για μπάνιο στη θάλασσα πάτε? Αν πηγαίνετε, η συμμετοχή της γυναίκας σ΄αυτή τη δραστηριότητα πως σας φαίνεται?
Θα ρωτούσα, πέρα από την εμφάνιση της γυναίκας και για άλλα της στοιχεία, μα δε νομίζω αυτά να τα καταλάβετε, ίσως μάλιστα σας βρουν αντίθετους. Γυναίκα δικαστικός ας πούμε...τι είναι αυτό? Τρώγεται? Γυναίκα...τροχονόμος...ε?
Θεωρώ πως υποβαθμίζω τον εαυτό μου και μόνο που προσπαθώ να πω σε κάποιους ποια είναι η διαφορά του ανθρώπου από το ζώο, μα νομίζω πως στην περίπτωση αυτή, θα υποτιμήσω τα ζώα. Γιατί στις κοινωνίες των ζώων, δεν συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στο Αφγανιστάν. Ούτε στις κοινωνίες των ζώων!
Πάμε να απολαύσουμε ένα απείρου κάλλους βίντεο. Και μετά ένα όμορφο κείμενο. Προσδεθείτε και πάμε να ταξιδέψουμε στους πιο φριχτούς εφιάλτες όχι μόνο για το γυναικείο φύλο μα και για τον ανθρώπινο πολιτισμό..
Αυτό ήταν το όμορφο βίντεο. Πάμε τώρα και στο κείμενο με την υπογραφή του Ενρίκο Πιοβεζάνα
Κάθε δύο μέρες, μια Αφγανή γυναίκα αυτοπυρπολείται για να ξεφύγει από το πεπρωμένο της. Η Φατέλα, 15 ετών, κείτεται σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου στη Χεράτ, στο δυτικό Αφγανιστάν. Το κορμί της είναι γεμάτο εγκαύματα. Μιλάει με φωνή που μόλις ακούγεται: "Ο άντρας μου, με χτυπάει πάντα. Προσπάθησα να το σκάσω, αλλά εκείνος το κατάλαβε. Με χτύπησε και μου πήρε τη "μπούρκα" μου (τη φορεσιά των Αφγανών γυναικών) λέγοντας ότι έτσι δεν θα ξανάβγαινα από το σπίτι. Τότε κι εγώ έριξα πάνω μου βενζίνη και έβαλα φωτιά".
Σύμφωνα με στοιχεία της Ανεξάρτητης Αφγανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το 2004, μόνο στη Χεράτ, 184 γυναίκες αυτοπυρπολήθηκαν. 60 από αυτές είναι νεκρές. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται μια απόπειρα αυτοκτονίας κάθε δύο μέρες, χωρίς να υπολογίζουμε τις περιπτώσεις που δεν έχουν δηλωθεί, από φόβο ή από ντροπή.
Πολλές απόπειρες αυτοκτονίας δε, οφείλονται στη βία και στη κακομεταχείριση: είναι απελπισμένες προσπάθειες αντίστασης ενάντια στην προ- ισλαμική παράδοση που υποχρεώνει τις χήρες να παντρεύονται με τους κουνιάδους τους. Στο γραφείο του Υπουργείου Γυναικών, στην Καμπούλ, συναντάει κανείς χήρες πολέμου που βρίσκονται στο χείλος της απόγνωσης: "Θέλω να ξαναπαντρευτώ, αλλά ο κουνιάδος μου δεν με αφήνει: θέλει να παντρευτώ τον ίδιο και μου είπε ότι αν παντρευτώ κάποιον άλλον θα με σκοτώσει. Αν όμως με εξαναγκάσει, θα σκοτωθώ από μόνη μου", λέει η Σάχρα, 22 ετών.
Η Σοράγια, 24 ετών, βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. "Η οικογένεια του θανόντος συζύγου μου επιμένει ότι πρέπει να παντρευτώ τον ανάπηρο 13άχρονο αδελφό του. Όταν είπα ότι δεν θέλω, ο πεθερός μου με έδειρε".
Ο ισλαμικός νόμος δε, υποχρεώνει τις χήρες να παντρευτούν τους κουνιάδους τους. Αυτή η παράλογη αξίωση είναι ριζωμένη στην πιο συντηρητική προ-μουσουλμανική αφγανική παράδοση.
Η πτώση του καθεστώτος των Ταλεμπάν δεν έφερε σπουδαία βελτίωση στη ζωή των Αφγανών γυναικών. Κι αυτό συνέβη όχι μόνο εξαιτίας των αναζωογονημένων προ-ισλαμικών παραδόσεων, αλλά και εξαιτίας της αδιαφορίας των κυβερνητικών θεσμών, παρ' όλες τις διακηρύξεις και τις συνταγματικές εγγυήσεις. "Οι τοπικές δημόσιες αρχές δεν γνωρίζουν ποια είναι τα δικαιώματα των γυναικών, τουλάχιστον στα χαρτιά, κι αντί να τις βοηθήσουν, χειροτερεύουν την κατάσταση", μας λέει ο Μοχάμαντ Αζάμ, δικαστής στη Χεράτ. "Σ' αυτή τη χώρα οι γυναίκες που φεύγουν από το σπίτι για να σωθούν από τη βία των συζύγων τους, συλλαμβάνονται από την αστυνομία. Και τις αφήνουν ελεύθερες μόνο αφού τις συνοδεύσουν και πάλι κοντά στον άντρα τους."
Έτσι, οι γυναίκες του Αφγανιστάν μένουν κλεισμένες στο σπίτι και ονειρεύονται, ακούγοντας τη "Φωνή των Γυναικών", ένα ραδιοφωνικό σταθμό αφιερωμένο στην πάλη για τα δικαιώματά τους. Εδώ και λίγες εβδομάδες, ξανάρχισε να λειτουργεί, χάρη στη βοήθεια μιας γερμανικής οργάνωσης. Μόνο όμως στην περιοχή της Καμπούλ: δυστυχώς το σήμα της "Φωνής των Γυναικών" δεν φθάνει μέχρι τη Χεράτ, όπου οι γυναίκες συνεχίζουν να αυτοπυρπολούνται.
Μπράβο στους Αφγανούς φίλους. Βρείτε μου ένα ζώο στο ζωικό βασίλειο που να συμπεριφέρεται το αρσενικό στο θηλυκό κατ' αυτό τον τρόπο και θα σας πως δεκάδες ζώα - ανθρώπους που είναι χειρότεροι και από αυτούς ακόμα τους Αφγανούς ονομάζοντας τις αποτρόπαιες εγκληματικές τους αυτές πράξεις, ήθη και έθιμα του τόπου τους!!!! Καλησπέρα...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου