Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.

Δεν θα είναι η δημοκρατικά θωρακισμένη χώρα, η οργανικά ενταγμένη στο άρμα της ανάπτυξης, με υπολογίσιμο ειδικό βάρος στη γεωπολιτική της θέση και με πολιτική υπόσταση στους διεθνείς οργανισμούς.

Όσο αληθινή είναι η λαϊκή ρήση που λέει πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα», άλλο τόσο βάσιμη είναι και η πολιτική διαπίστωση που θεωρεί πως η ικανότητα και η αποφασιστικότητα στη διαχείριση της δυσκολίας ή της κρίσης, είναι οι παράγοντες που θα κρίνουν την αξιοπιστία, τη σοβαρότητα και το κύρος στην μετά την κρίση εποχή.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/03/blog-post_355.html

Η Ελλάδα δυστυχώς - ελέω των άτολμων και υποταγμένων πολιτικών ηγεσιών της - όχι απλά δεν καμουφλάρισε τη λογική της «ψωροκώσταινας» που ήταν κυρίαρχη στα μυαλά αυτών των ηγεσιών, αλλά αντίθετα την έκανε παντιέρα, την παρουσίασε ως σύμβολο, και σε τελευταία ανάλυση ανέχθηκε τις πολιτικές της ηγεσίες ενώ αυτές εγκληματούσαν επιχειρώντας να ταυτίσουν τον ελληνικό λαό, με τον εαυτό τους, και να φορτώσουν στον Ελληνισμό την ψώρα που κιότευε τα δικά τους προσκυνημένα κεφάλια.

Η εθνικά διόλου περήφανη περίοδος που εγκαινίασε ο Σημίτης, μια περίοδος στην οποία κυριάρχησε ένα εκρηκτικό μίγμα ψεύδους, πολιτικής αυταπάτης, πλασματικής πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας και ντροπιαστικού ενδοτισμού, συνεχίζεται και σήμερα με εξελίξεις που έχουν προσλάβει πλέον τα χαρακτηριστικά ανθελληνικής καταιγίδας.

Το καινούριο στοιχείο, είναι πως σήμερα το γεωπολιτικό περιβάλλον έχει καταστεί πολυσύνθετο, και οι συνέπειες από την πολιτική ανεπάρκεια των κυβερνώντων σ αυτές τις συνθήκες, καθίστανται πλέον εκ των πραγμάτων εφιαλτικές.

Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης - που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία - και που σαφέστατα έβγαλε στην επιφάνεια με τρόπο εκρηκτικό, τις κακοδαιμονίες στις οποίες στηρίχθηκε και εδραιώθηκε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, έχει φέρει πλέον την Ελλάδα σ ένα κρίσιμο για το μέλλον της σταυροδρόμι.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται. Και όσο και αν συντηρούνται ακόμα σε επίπεδα «εμπορικού πολέμου», οι εξελίξεις παραμένουν απρόβλεπτες όσο και αντιφατικές. Μια τέτοια συλλογιστική έρχονται να την επιβεβαιώσουν τα «θερμά» επεισόδια μεταξύ ΚΙΝΑΣ και ΗΠΑ, τα «θερμά» μέτωπα μεταξύ ΗΠΑ και ΕΥΡΩΠΗΣ στον τομέα των εξοπλισμών, αλλά ακόμα και οι εγγενείς αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΑΓΓΛΙΑ και ΕΕ, και για την επιβολή στοιχειωδών κανόνων αναφορικά με τα κερδοσκοπικά παιχνίδια και την απόπειρα της πολιτικής χαλιναγώγησης των κρατικών οικονομιών.

Η ΕΕ με τη σειρά της τονώνει τις λογικές της κρατικής τρομοκρατίας και του υπερεθνικού μπαμπούλα των λαών, στοχεύοντας ευθέως όχι μόνο τις δημοκρατικές ελευθερίες αλλά και την ίδια την εθνική αξιοπρέπεια.
Οι διευρυνσιακές αναζητήσεις σε συνδυασμό με τις σχεδιαζόμενες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, δημιουργούν μια νέα κατάσταση. Πολλαπλά επικίνδυνη. Μέσα στην οποία απαιτείται αυξημένη πολιτική ευθύνη και εθνική επαγρύπνηση, την οποία δυστυχώς οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες δεν διαθέτουν.

Το μεγάλο πρόβλημα επομένως σ αυτές τις συνθήκες, δεν είναι μόνο οι διεθνώς κλιμακούμενες στρατηγικές και επιδιώξεις.

Αλλά ο συνδυασμός αυτών των εξελίξεων με ένα πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα που είναι ΑΠΡΟΘΥΜΟ και ΑΝΙΚΑΝΟ, ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟ και ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟ, ΞΕΝΟΔΟΥΛΟ και ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟ, ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ και ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ πορεία Εθνικής Σωτηρίας