Καλή ψήφο Έλληνα πολίτη!

του Σάββα Καλεντερίδη
Δεν θα κάνουμε ανάλυση της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, αφού έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε. Απλά, θα κάνουμε μια προσέγγιση στο ζητούμενο των επικείμενων εκλογών, με κέντρο βάρους τα εθνικά μας θέματα και τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Όσον αφορά τη στάση που τήρησε το ιστολόγιο κατά την προεκλογική περίοδο, εμείς, από την πλευρά μας, προσπαθήσαμε όλες αυτές τις ημέρες, να αναδείξουμε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και να τα διασυνδέσουμε-συσχετίσουμε με την προεκλογική περίοδο, χωρίς να παίξουμε κομματικά παιχνίδια.
Άς πάμε όμως στο θέμα μας.
Η Ελλάδα, που έχει ισχυροποιήσει τη θέση της με την είσοδό της στην Ε.Ο.Κ. το 1981, σωτήρια επιλογή που πολεμήθηκε με λύσσα από κόμματα και πολιτικούς που υιοθέτησαν αφρόνως το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", μετρά μια σειρά από αρνητικές εξελίξεις στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης από τη μη επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., το Φθινόπωρο του 1994 (τότε τέθηκε σε ισχύ η σύμβαση για το διεθνές δίκαιο της θάλασσας), επιλογή που θεωρήθηκε από την τουρκική πλευρά ως αποτέλεσμα φοβίας και ηττοπάθειας που προκάλεσαν οι απειλές που η ίδια εκτόξευσε εναντίον της χώρας μας.
Ακολούθησαν τα Ίμια (1996), όπου η τότε κυβέρνηση στην ουσία απώλεσε τον έλεγχο εθνικού εδάφους. Στη συνέχεια (1997), η ίδια κυβέρνηση αναγνώρισε, κατόπιν πιέσεων της κ. Όλμπραϊτ, όπως εκμυστηρεύτηκε σε φίλο δημοσιογράφο ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης, "νόμιμα ζωτικά συμφέροντα" της Τουρκίας στο Αιγαίο, εξέλιξη καταστροφική για τα συμφέροντα της χώρας μας, αφού με την κίνηση αυτή βάζουμε την Τουρκία στο Αιγαίο και νομιμοποιούμε το απαράδεκτο Casus Belli με το οποίο απειλεί την Ελλάδα, για να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο.
Το 1999 η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της υπόθεσης Οτζαλάν, όπου προδόθηκαν τα ιερά και τα όσια της φυλής και καταρρακώθηκε η περηφάνεια και η υπόληψη του ελληνικού λαού, όπως καταρρακώθηκε και η διεθνής εικόνα και το κύρος της Ελλάδας, απαραίτητα όπλα και τα δυο στο ολποστάσιο και στη φαρέτρα κάθε χώρας, για να μπορεί να ασκεί αξιόπιστη και αποτελεσματική πολιτική. Να σημειωθεί ότι η χώρα μας, εκτός από το κύρος και την αξιοπιστία, έχασε ταυτόχρονα έναν σοβαρό και πολύτιμο σύμμαχο, όπως είναι οι Κούρδοι, ενώ εμπεδώθηκε για άλλη μια φορά η αρχή "η Τουρκία πιέζει και απειλεί και η Ελλάδα υποχωρεί ατάκτως".
Αντιστροφή στην κατηφορική πορεία υπήρξε η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε., εξέλιξη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια στρατηγικής σημασίας νίκη του Ελληνισμού και φυσικά της εξωτερικής μας πολιτικής, νίκη για την οποία θα πρέπει να απονείμουμε τα εύσημα σε εκείνους που τα δικαιούνται, με πρώτον και καλύτερο τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη, που έφυγε πολύ νωρίς.ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ