Στην Ελλάδα της δημοκρατίας, του πολιτισμού, των αξιών, αλλά και των οικονομικοκοινωνικών αναταραχών και εντάσεων, η μικρομεσαία τάξη νοσεί σε βαθμό που όχι μόνο αδυνατεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει, αλλά κομπιάζει ακόμη και να μιλήσει, να εκφρασθεί ελεύθερα. Η ανισότητα, η καταπάτηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι σχέσεις δούναι-λαβείν, η υποταγή σε παγιωμένα κοινωνικά κατάλοιπα, συνθέτουν το κατεστημένο που βολεύει και δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την αλλαγή και ανατροπή των αρνητικών δεδομένων.
Σε κάθε τομέα εργασίας οι λίγοι διοικούν και εξουσιάζουν έχοντας δίπλα τους έμπιστα στελέχη, για να ελέγχουν τα πιστά και φιλότιμα στρατιωτάκια που μοχθούν καθημερινά για την πρόοδο, την ευημερία και την προβολή των αφεντικών τους. Πόσο δύσκολο φαντάζει για ένα αθώο πολίτη, που έχει φυλακιστεί σ’ αυτή τη νοοτροπία, να εκφρασθεί, να εκθέσει την άποψη του, να επισημάνει αλήθειες, να καταδικάσει το άδικο που καθημερινά τρώει τα σωθικά του. Αν αντιδράσει, αν τολμήσει να χειραφετηθεί, θα γίνει το δακτυλοδεικτούμενο αποπαίδι που θα υποστεί τις συνέπειες εν καιρώ, βιώνοντας ένα Γολγοθά στον οποίο λίγοι θα είναι οι συμπαραστάτες και ακόμα λιγότεροι, οι αληθινοί φίλοι.
Είναι φανερό πως σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, οι μεγιστάνες του χρήματος και της πολιτικής επιθυμούν να μαντρώσουν τη σκέψη μας στο κλουβί της υποτέλειας, του βολέματος και της σιωπής. Μας αναγκάζουν, μπροστά στα τερατουργήματα που βλέπουμε, να μένουμε απαθείς. Ακούμε λόγια υποκριτικά, φανταστικές υποσχέσεις και ανεκπλήρωτα οράματα, χωρίς να μιλάμε.
Η ελεύθερη, διαφορετική άποψη και θέση, που δεν εναρμονίζεται με το σύστημα, δεν αρέσει, προκαλεί. «Ποιος είσαι εσύ που σηκώνεις κεφάλι….», θα πει ο «μεγαλοκαρχαρίας» στο μικρό «ψάρι» που τόλμησε να ταρακουνήσει την ήρεμη θάλασσα που τεχνητά και εικονικά παρουσιάζουν κάποιοι στα απατηλά όνειρα μας. «Θα φάει τα μούτρα του αυτός….», μοιρολογούν, γι’ αυτόν που λέει την αλήθεια, τα υποχείρια και καχύποπτα όργανα εκείνων που έχουν ασελγήσει βάναυσα σε ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων, απολαμβάνοντας ηγετικές θέσεις που κατέκτησαν «αξιοκρατικά» και με πολύ «κόπο».
Φαντάζει εύκολο και προτιμότερο να συντάσσεται κάποιος με την πλειοψηφία, να συμφωνεί σε όλα και να δέχεται ανέμελα τα χτυπήματα στην πλάτη. Το δύσκολο όμως είναι να ανήκει στη μειοψηφία που αγωνίζεται και αγωνιά για τα συμφέροντα του συνόλου. Είναι αδιανόητο να θεωρείται επανάσταση η λογική διεκδίκηση της ποιότητας που γεύονται οι λίγοι και στερούνται οι πολλοί. Οι τελευταίοι βέβαια αδυνατούν να μιλήσουν ελεύθερα υπό την διαρκή απειλή της επερχόμενης τιμωρίας.
Στον πλανήτη γη ζούμε ελεύθεροι γιατί μας το επέτρεψε η μακροθυμία και η χάρη του παντοδύναμου Θεού, που η αυτάρκεια και ο εγωισμός μας τον έχουν θέσει στο περιθώριο. Η υλική δύναμη όμως των φθαρτών, ανθρώπινων αφεντικών από πού πηγάζει και ασκείται με τόση κυνικότητα ;
Η όραση, η ακοή και η σκέψη δεν μπορούν να καταδυναστεύονται, να παραμένουν αδρανή όργανα σε μια κοινωνία που υποφέρει και αναζητά την αναγέννηση της και τη στήριξη σε ιδανικά που έχουν καταπατηθεί. Η αδιαφορία, ο συμβιβασμός και οι πελατειακές σχέσεις δεν έχουν θέση στην κοινωνία του δικαίου και των αξιών.
Σε κάθε τομέα εργασίας οι λίγοι διοικούν και εξουσιάζουν έχοντας δίπλα τους έμπιστα στελέχη, για να ελέγχουν τα πιστά και φιλότιμα στρατιωτάκια που μοχθούν καθημερινά για την πρόοδο, την ευημερία και την προβολή των αφεντικών τους. Πόσο δύσκολο φαντάζει για ένα αθώο πολίτη, που έχει φυλακιστεί σ’ αυτή τη νοοτροπία, να εκφρασθεί, να εκθέσει την άποψη του, να επισημάνει αλήθειες, να καταδικάσει το άδικο που καθημερινά τρώει τα σωθικά του. Αν αντιδράσει, αν τολμήσει να χειραφετηθεί, θα γίνει το δακτυλοδεικτούμενο αποπαίδι που θα υποστεί τις συνέπειες εν καιρώ, βιώνοντας ένα Γολγοθά στον οποίο λίγοι θα είναι οι συμπαραστάτες και ακόμα λιγότεροι, οι αληθινοί φίλοι.
Είναι φανερό πως σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, οι μεγιστάνες του χρήματος και της πολιτικής επιθυμούν να μαντρώσουν τη σκέψη μας στο κλουβί της υποτέλειας, του βολέματος και της σιωπής. Μας αναγκάζουν, μπροστά στα τερατουργήματα που βλέπουμε, να μένουμε απαθείς. Ακούμε λόγια υποκριτικά, φανταστικές υποσχέσεις και ανεκπλήρωτα οράματα, χωρίς να μιλάμε.
Η ελεύθερη, διαφορετική άποψη και θέση, που δεν εναρμονίζεται με το σύστημα, δεν αρέσει, προκαλεί. «Ποιος είσαι εσύ που σηκώνεις κεφάλι….», θα πει ο «μεγαλοκαρχαρίας» στο μικρό «ψάρι» που τόλμησε να ταρακουνήσει την ήρεμη θάλασσα που τεχνητά και εικονικά παρουσιάζουν κάποιοι στα απατηλά όνειρα μας. «Θα φάει τα μούτρα του αυτός….», μοιρολογούν, γι’ αυτόν που λέει την αλήθεια, τα υποχείρια και καχύποπτα όργανα εκείνων που έχουν ασελγήσει βάναυσα σε ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων, απολαμβάνοντας ηγετικές θέσεις που κατέκτησαν «αξιοκρατικά» και με πολύ «κόπο».
Φαντάζει εύκολο και προτιμότερο να συντάσσεται κάποιος με την πλειοψηφία, να συμφωνεί σε όλα και να δέχεται ανέμελα τα χτυπήματα στην πλάτη. Το δύσκολο όμως είναι να ανήκει στη μειοψηφία που αγωνίζεται και αγωνιά για τα συμφέροντα του συνόλου. Είναι αδιανόητο να θεωρείται επανάσταση η λογική διεκδίκηση της ποιότητας που γεύονται οι λίγοι και στερούνται οι πολλοί. Οι τελευταίοι βέβαια αδυνατούν να μιλήσουν ελεύθερα υπό την διαρκή απειλή της επερχόμενης τιμωρίας.
Στον πλανήτη γη ζούμε ελεύθεροι γιατί μας το επέτρεψε η μακροθυμία και η χάρη του παντοδύναμου Θεού, που η αυτάρκεια και ο εγωισμός μας τον έχουν θέσει στο περιθώριο. Η υλική δύναμη όμως των φθαρτών, ανθρώπινων αφεντικών από πού πηγάζει και ασκείται με τόση κυνικότητα ;
Η όραση, η ακοή και η σκέψη δεν μπορούν να καταδυναστεύονται, να παραμένουν αδρανή όργανα σε μια κοινωνία που υποφέρει και αναζητά την αναγέννηση της και τη στήριξη σε ιδανικά που έχουν καταπατηθεί. Η αδιαφορία, ο συμβιβασμός και οι πελατειακές σχέσεις δεν έχουν θέση στην κοινωνία του δικαίου και των αξιών.
anemomilos
anemo-milos.blogspot.com
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου