Τις καλύτερες απαντήσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα μας τις δίνει πάντα ο Συνταγματικός Νόμος. Το "Ευαγγέλιο" της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τα πάντα ξεκινάνε από το άρθρο 1 παράγραφος 2.
Τι μας λέει αυτό το άρθρο; Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Μέσα στην έννοια της κυριαρχίας, η οποία είναι καθολική και απόλυτη, συμπεριλαμβάνεται και η πολύ "στενότερη" έννοια της ιδιοκτησίας και άρα η έννοια του συμφέροντος. Όπου υπάρχει κυριαρχία υπάρχει ιδιοκτησία και όπου υπάρχει ιδιοκτησία υπάρχει συμφέρον. Ο ελληνικός λαός είναι κυρίαρχος στην πατρίδα του και άρα ιδιοκτήτης της. Απειλούνται τα συλλογικά συμφέροντά του κάθε φορά που απειλείται η πατρίδα του με την ίδια λογική που απειλούνται τα συμφέροντα του κάθε ιδιοκτήτη κάθε φορά που απειλείται η ιδιοκτησία του. Όταν προστίθενται αυθαίρετα συνδικαιούχοι σε μια περιουσία, η οποία παραμένει αναλλοίωτη, ευνόητο είναι ότι έχουμε απειλή των συμφερόντων των προηγούμενων ιδιοκτητών και στην προκειμένη περίπτωση των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Αυτά τα συλλογικά συμφέροντα είναι ταυτόχρονα και ατομικά, εφόσον καθιστούν τους Έλληνες πολίτες "συνέταιρους" στην κυριαρχία και άρα στην ιδιοκτησία της πατρίδας τους. Το συλλογικό συμφέρον του ελληνικού λαού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας του μοιράζεται στα μέλη του. Η έννοια της κυριαρχίας μοιράζεται στους δικαιούχους της —οι οποίοι είναι οι Έλληνες πολίτες ως άτομα— και άρα αυτό το οποίο μοιράζεται είναι η ιδιοκτησία, με αποτέλεσμα το συλλογικό συμφέρον να γίνεται ταυτόχρονα και ατομικό συμφέρον. Το ατομικό συμφέρον ενός Χανιώτη στην Καστοριά ή το ατομικό συμφέρον ενός Ροδίτη στον Εύρο.
Με βάση λοιπόν την —στην κυριολεξία …προ ημερών— καταγραφή της δημόσιας περιουσίας, προκύπτει ότι αυτή ανέρχεται στο ύψος των 300.000.000.000 ευρώ. 300 δισεκατομμύρια ευρώ με βάση τις πιο "υποβαθμισμένες" εκτιμήσεις. Μια περιουσία, η οποία εξακολουθεί να παραμένει τεράστια ακόμα και μετά την επίσης τεράστια λεηλασία της, που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια των ΟΤΕ, ΕΛΠΕ, Ολυμπιακής Αεροπορίας κλπ.. Αν κάποιος υπολογίσει ότι ο πληθυσμός των Ελλήνων ανέρχεται στον αριθμό 10.964.020, τότε εύκολα καταλήγει στο "μερίδιο" του κάθε Έλληνα πάνω σ' αυτήν τη συλλογική περιουσία. Το μερίδιο είναι 27.362 ευρώ για τον κάθε Έλληνα πολίτη.
Αυτή είναι η "τρέχουσα" αξία της "μετοχής" του ελληνικού κράτους. Το κάθε Ελληνόπουλο, όταν γεννιέται, —μόνο και μόνο επειδή γεννιέται Έλληνας— έχει μια τέτοια "μετοχή", εφόσον αυτό είναι το μερίδιό του πάνω στην κοινή ελληνική περιουσία. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα μεγέθη είναι τεράστια. Μια πενταμελής ελληνική οικογένεια, η οποία δεν έχει υπό την κατοχή της κανένα ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο, είναι κάτοχος περιουσιακού δικαιώματος, το οποίο έχει αξία 5Χ27,362= 136.811 ευρώ. Είναι μια πλούσια οικογένεια μόνο και μόνο επειδή είναι οικογένεια Ελλήνων.
Είναι για παράδειγμα μια πιο πλούσια οικογένεια από μια πακιστανική ή μια νιγηριανή ή μια σομαλική οικογένεια. Γιατί; Γιατί έχει δικαίωμα σε καλύτερες και ακριβότερες υπηρεσίες, οι οποίες παρέχονται σε καλύτερες και ακριβότερες εγκαταστάσεις. Γιατί έχει δικαίωμα περίθαλψης σε καλύτερα νοσοκομεία από αυτά των προαναφερομένων χωρών. Έχει δικαίωμα να εκπαιδεύει τα παιδιά της σε καλύτερα σχολεία από αυτά των προαναφερομένων χωρών. Έχει δικαίωμα ν' απολαμβάνει κοινωνική πολιτική σε μια χώρα πολύ "ακριβότερη" από τις προαναφερόμενες χώρες. Έχει το δικαίωμα να δραστηριοποιείται οικονομικά σε μια χώρα με πολύ πιο ανεπτυγμένη οικονομία από τις προαναφερόμενες χώρες.
Είναι τόσο μεγάλη η αξία της ελληνικής "μετοχής", που θα την αδικούσαμε, συγκρίνοντάς την μόνον με αυτές κάποιων υπανάπτυκτων χωρών. Η ελληνική "μετοχή" είναι μεγαλύτερης αξίας ακόμα και από την αμερικανική ή τη βρετανική. Γιατί; Γιατί σε εκείνα τα κράτη η δημόσια περιουσία είναι ελάχιστη και άρα ελάχιστο είναι και το μερίδιο που αντιστοιχεί στον κάθε πολίτη τους. Πιο πλούσιος γεννιέται κάποιος ως Έλληνας παρά ως Αμερικανός. Από εκεί και πέρα το τι δυνατότητες δίνει η ιδιωτική οικονομία του κάθε κράτους στους πολίτες του είναι άλλο θέμα και δεν αφορά την εθνική του "μετοχή".
Η εθνική "μετοχή" έχει σχέση μόνον με το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι αυτή που εξασφαλίζει τα ελάχιστα, τα οποία απολαμβάνει ο πολίτης ως κρατική μέριμνα. Έχει σχέση με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει το κράτος απέναντι στους πολίτες του. Οι πολίτες των ΗΠΑ ή της Βρετανίας μπορεί να είναι πλουσιότεροι των Ελλήνων, αλλά οι εθνικές τους "μετοχές" είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Είναι "μετοχές" επιπέδου Αϊτής. Αν δεν έχουν ιδιωτικά χρήματα να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, κανένας δεν πρόκειται να το κάνει για λογαριασμό τους με δημόσια. Αν δεν έχουν χρήματα δικά τους, την έννοια "νοσοκομείο" θα τη βρίσκουν μόνον στο λεξικό και στο γράμμα "Η". Οι ΗΠΑ μπήκαν στην τρίτη χιλιετία και ο Ομπάμα δεν μπορεί να θεμελιώσει ένα στοιχειώδες δημόσιο σύστημα υγείας, για να μην πεθαίνουν οι Αμερικανοί στους δρόμους.
Αντιλαμβανόμαστε ότι από το ιδιοκτησιακό αυτό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη προκύπτουν όλες οι υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες. Υποχρεώσεις, οι οποίες —όπως εύκολα διαπιστώσαμε— απαιτούν όχι μόνον υλικές υποδομές για να έρθουν εις πέρας, αλλά και χρήματα. Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι δωρεάν και ούτε προκύπτουν από τον "ανθρωπισμό" του συστήματος. Προκύπτουν από την υποχρέωση του κράτους απέναντι στον ιδιοκτήτη της περιουσίας, την οποία διαχειρίζεται. Είναι το "μέρισμα", το οποίο αποδίδεται στον πολίτη. Το "μέρισμα", το οποίο προκύπτει ως κέρδος από τη "μετοχή" του. Ένα "μέρισμα", το οποίο απλά δεν δίνεται σε χρήμα, αλλά προσφέρεται ως υπηρεσία και άρα σε "είδος".ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου